Met een tweede kindje op komst moet er in het huis van schoonzoon en dochter een kamer bijkomen en gelukkig is papa enorm handig. Doe het zelven is een tijdrovende, luidruchtige en stoffige bedoening en dus kwamen dochter en kleinstezoon logeren zodat papa zich volledig kon toeleggen op het vebouwen van de zolder.
Met het gezegde, het ene plezier is het andere waard, in gedachte kozen we vorig weekend uit. Ik zou hen twee dagen verwennen en in ruil wilde dochter mijn haar een feestlook (proberen) geven en hondsitten terwijl wij zaterdagavond naar het trouwfeest waren.
Wat mijn haar betreft, dat was een moeilijke bevalling. Ik had een paar ideetjes en we hadden daarover vorige week raad gevraagd aan onze kapster. Wat zij had voorgedaan leek wel haalbaar. Not! Van half vier tot twintig over 5 waren we aan het prullen. Toen we uiteindelijk tevreden waren en er haarlak op spoten, wat we helemaal niet gewoon zijn om te doen, bleek dat we de spuitbus te dicht hadden gehouden. Resultaat: mijn haar plakte helemaal aan elkaar. Er zat maar één ding op, het wassen en opnieuw beginnen. Uiteindelijk is het ons gelukt om er een simpele maar toch feestelijke look aan te geven. Met andere woorden, ei zo na geslaagd.
Haar verwennen was makkelijker. Lasagna als avondeten en als vier-uurtje iets waar ze zot van is… appelbeignets! In één van mijn nieuwe kookboeken had ik daar een recept voor gezien. Volgens Jeroen Meus maak je beignetdeeg zo, maar net zoals melk niet hoeft, is er in veel recepten ook geen ei nodig. Ik deed het voor dit gerecht zonder en het resultaat mocht er wezen…
250 gram zelfrijzende bloem, snuifje bakpoeder, snuifje zout en ongeveer 300 ml bronwater, meer heb je niet nodig om een lekker en luchtig deeg te bekomen voor een 3-tal grote appels. Er waren nog enkele beignets over die ‘s anderdaags, na effe opbakken in een pan, heerlijk smaakten bij het ontbijt.
Het om 7u opstaan ‘s morgens om kleinzoon bezig te houden terwijl zij kon uitslapen ging minder vlot. Zelf lag ik er om half 3 in dus ‘k kan wel stellen dat het pijn deed. Figuurlijk en, helaas, ook letterlijk. Maar bon, ‘t was zondag én slecht weer dus na hun vertrek in de late namiddag verdeed ik mijn tijd als couch potato met een stapel weekendkranten. ‘s Avonds vroeg naar bed was een must wilde ik er op maandag niet ei zo na uitzien als een beignet.
