… zeggen ze in Holland op restaurant telkens ze je een ander gerecht voorzetten. Als wat er op je bord ligt oké is, is dat inderdaad ook prettig. Zoals zaterdag het geval was bijvoorbeeld. Niet op restaurant (aan het eten kon je dát wel niet merken) en ook niet in Holland. We waren uitgenodigd bij vriendin Jeannine om te klinken op het nieuwe jaar. Koken doet ze graag en goed. Je zag haar stralen in de keuken, helemaal in haar element als ze kan snijden, roeren en dresseren. Ook al weet ik al lang dat ze kan koken als de beste, toch weet ze me nog regelmatig te verbazen. Ach, de hele avond door waren de mmmm’s en de aaaah’s niet te tellen.
Ons fototoestel is nooit ver weg en toen de Cona koffiezetter (Vacuümmethode. Het apparaat bestaat uit twee boven elkaar geplaatste glazen kolven. De bovenste kolf sluit luchtdicht op de onderste en mondt uit op een buis die tot beneden reikt. De onderste kolf wordt gevuld met heet water en verder verwarmd met een spiritusbrander. De druk boven het water zal het door de buis naar boven stuwen. Hierop wordt de spiritusbrander weggenomen; de onderdruk die dan ontstaat zuigt het water door de koffie en het filter terug naar beneden.) op tafel kwam werden er heel wat stoten uitgehaald om net die ene schone foto te fliepsen. Helaas voor mij, maar ik denk dat de schoonste (lees: meest genante) foto’s op het sd-kaartje van vriendin zullen staan want ik heb zo’n flauw vermoeden dat haar toestel niet alleen op de koffiepot gericht is geweest. Ooow, ik vrees dat ik niet wil weten in welke poses ik, hangende op de rand van de tafel, vereeuwigd ben geweest. En nee, ik was niet dronken want ik was Bobette.
Oh, het was weer een heerlijke avond die, zoals bij alle leuke dingen, veel te snel voorbij ging. Ik heb enorm genoten van ‘mijn laatste avondmaal’ (vanaf vandaag ben ik op dieet). Als je het teleurgestelde gezicht ziet van de gastheer bij de laatste schep van zijn dessert zou je zeggen dat het ook zijn laatste was…
