Coronadagboek, over wandelbingo, aanrakingen en bountytaart

Wandelen doen we iets anders dan vroeger nu de horeca al een poos dicht is. Geen terrasjes onderweg, geen pannenkoek erna… Niet leuk maar daarom niet onvervangbaar. Doen wij zo:

Om toch een beetje in ‘t echt in contact te komen met de 3 oudste kleinkinderen die op een uur van ons wonen, gaan we af en toe met hen wandelen. Ik steek dan een wandelbingo in elkaar en zorg ervoor dat er iets te eten en te drinken valt. De eerste keer gebruikte ik een bestaande bingokaart van internet. Deze keer maakte ik ze zelf. Wie het makkelijker wil kan er eentje maken op wandelbingo.be.

Aangezien we door de corona niet met de kinderen in dezelfde auto kunnen spraken we af op een plek waar ze zelf konden geraken. We kozen voor een tweede lus van het Drevenpad in Mol.

We vertrokken met 3 bingokaarten, 5 doe-opdrachten en een krijtje. In de auto lagen een paar kleine kadootjes (-tjes want bij onze bingo zijn er geen echte verliezers) die ik in de kringwinkel had gevonden, de favoriete drankjes van de kinderen en een makkelijk te vervoeren taart klaar. Gemakshalve liet ik die gewoon in de bakvorm.

De bingokaarten had ik zelf in elkaar geknipt en geplakt. Voordeel is dat je ze makkelijk kan aanpassen aan het traject dat je gaat wandelen én je maakt het zo moeilijk of makkelijk als je zelf wil. Waar er vorige keer een tweede extra kaart voorhanden was die uitsluitsel moest geven bij een ex aequo had ik nu een paar doe-opdrachten voorzien. Het kind met de meest gewonnen opdrachten zou dan de winnaar worden.

Bij elke afbeelding met sterretje moest er zodoende gestopt worden om een opdracht te doen. Dat bracht meteen de nodige pauzes en leute met zich mee. We waren nog geen 100 meter ver of de eerste opdracht was al een feit; om ter langst op één been staan. De andere 4 opgaven: tik om ter snelst 5 groene dingen aan, doe 5 minuten het tegenovergestelde van een andere persoon, spring 5 keer zo hoog je kan, stap 5 meter (daar diende dan het krijtje voor) om ter snelst in muizenstapjes (de ene voet vlak voor de andere). Wie hier met de voeten te ver uit elkaar stapt moet terug naar af. Stok achter de deur voor fanatieke valsspelers.

De wandeling op zich was heel gevarieerd, net wat nodig was om hun bingokaart te kunnen aankruisen. Langs mooie huizen, dreven en stukjes natuur. Zo wandelden we ook door het berkenbos in Balen. Onderweg kwamen we amper iemand tegen. Die zaten waarschijnlijk allemaal op elkaar gepakt aan zee of in de stad. Nee, het was rustig wandelen en ook nog eens bij prachtig weer.

Tijdens het wandelen hadden we allemaal een mondmasker op. Daar hebben zij zelf geen enkel probleem mee. Beter zo dan mekaar niet zien, zeggen ze zelf. Kinderen durven soms de 1,5 meter al eens verkeerd inschatten. Zo kwam het dat mijn bijna 12-jarige kleindochter op een gegeven moment een arm uitstak en haar hand op mijn bovenarm legde toen ik haar aan het lachen bracht. Even ging er een licht elektrische schok door me heen, niet normaal. Niet omdat wat ze deed eigenlijk niet mag – en terwijl ik dát schrijf kan ik het zelfs na al die tijd amper geloven maar bon, het is wat het is – nee, eerder omdat ik al zolang geen aanraking van iemand anders dan mijn man heb gevoeld. Het was een magisch gevoel dat mijn omahart een sprongetje deed maken me meteen deed snakken naar meer en veel, naar knuffels en kussen, naar dicht bij elkaar en elkaar nooit meer willen lossen.

Helaas zullen we daarvoor nog even geduld moeten uitoefenen en moeten volhouden. In onze vrienden- en kennissenkring zijn er al veel mensen afgehaakt horen we. Daar worden generaties gemengd en wordt zonder mondmasker binnen afgesproken mét de nodige knuffels. Tiens, en dan vinden ze het vreemd dat de besmettingen niet meer dalen!? Met de vaccinaties in het vooruitzicht – ook al weet ik momenteel nog niet of ik met mijn medische geschiedenis überhaupt een vaccin mag hebben en zo ja welk – is er licht aan het einde van de tunnel. Het gemis van familiebijeenkomsten begint zwaar door te wegen maar wij houden stand en hopelijk met ons de meerderheid van de bevolking.

Dan was er nog de “prijsuitreiking”. Iedereen kreeg iets kleins (een ring, een blingbling armband, een sleutelhanger) maar de échte bingowinnaar mocht een extra kado openen. Het eierdopje met lepeltje in de vorm van een grappig aapje viel in de smaak. Nadien konden de maskers af voor een hapje en een drankje.

Wat hebben we met z’n allen genoten! Een dag met een gouden randje. Een schot in de roos zeg maar. Dat gold ook voor de taart zodat er maar 1 stukje overbleef van deze no-bake bountytaart voor 8 personen.

Doe 200gr dadels, 125gr gemengde noten en 75 gr kokosrasp in je keukenmachine en mix tot alle ingrediënten aan elkaar plakken. Druk het dadelmengsel in het bakblik en zet in de koelkast. Kook 125gr cashewnoten tot ze zacht zijn (ongeveer 10 minuten) en doe ze samen met 200 ml kokosmelk, 2 el kokosolie, 50gr kokosrasp en 2 el agavesiroop in de blender. Schep dit op de bodem van de taart en zet weer terug in de koelkast. Verwarm ondertussen 200 ml kokosmelk, breek 150gr pure chocolade in stukken en roer die door de kokosmelk tot alles gesmolten is. Giet op de taart en zet een nachtje in de koelkast. 

Deze taart is een licht aangepaste versie van de bountytaart uit het boek Easy Vegan van Sanne van Rooij (Living the Green Life). Op internet zijn trouwens verschillende versies van zo’n taart te vinden.

Hou je van kokos? Probeer ook eens deze kokostaart/cake, kokosballetjes, snelle kokostruffels of kokosflensjes!