Zaterdag hadden we met vrienden afgesproken om bij ons te komen eten. Ik had de hele week gezocht
naar het perfecte menu (met weight watchers allure voor de dames). Meneer vriend lust niet alles. Niet te
zoet, geen zeevruchten, geen vis, niet te pikant, niet te veel… Mevrouw vriendin eet alles, ook de
overschotjes van meneer, dus dat was één probleem opgelost. Zaterdagnamiddag was ik dus begonnen met de
voorbereiding van ons menu. Apero-hapjes, carpaccio, pompoensoep met kip, gevulde kalkoenrolletjes met pasta, peren-bessenclafoutis en
koffie met zelfgemaakte light bonbons. Niet overdreven veel werk, dus niet slecht bedacht vond ik zelf. Om half 7 was de tafel mooi gedekt, de
kaarsen en de haard aan, leuk muziekje op… Kortom, de avond kon beginnen. Het werd 7 uur, half 8, 8 uur!!!??? Dat was niet normaal.
“Hallo mevrouw vriendin, ben je ons niet vergeten?”. “Vergeten?”, repliceerde ze. Op de achtergrond hoorde ik meneer vriend stilaan
kwaad worden op haar. Wat bleek? Mevrouw vriendin had zich van week vergist en was zich dus van geen kwaad bewust. Spijtig, ze
hadden al gegeten. Na een nieuwe afspraak gemaakt te hebben voor volgende week, moest ik dus koortsachtig op zoek naar slachtoffers om
bij ons nog te komen dineren. Alles in de diepvries stoppen was uitgesloten. Ik hou absoluut niet van diepvrieseten. Op een
zaterdagavond om half 9 zijn de meeste mensen natuurlijk uit of hebben ze minstens al gegeten. Bijna heel mijn adresboekje ging erdoor.
Uiteindelijk waren mijn zoon met vriendin de enige die thuis waren én met grote honger! Zij kwamen maar al te graag langs. Straks zal ik
maar weer beginnen zoeken naar een gepast menu voor zaterdag. Ik eet niet graag twee keer hetzelfde. Als me ooit nog zoiets voorkomt, zet ik
gewoon mijn blogje aan. Wedden dat het geen 5 minuten duurt om een slachtoffer te vinden voor een gratis diner? Ik had er eerder aan moeten
denken!
