De Provence heb ik zó nodig als longen lucht. Na een lange, donkere – en op gezondheidsvlak slechte winter – keek ik, net zoals elk jaar, enorm uit naar ons “lenteverblijf” in het zomerhuis in Eygalières. Dat ik net nu zo
Zondag gingen we op bezoek bij nonkel in het rusthuis. Toevallig was er een T-dansant in de cafetaria. Hij zat al aan een tafeltje te wachten. Ik keek wat rond en nam de zaal in me op. Aan de zijkant,
Provence, ma belle, Provence, mijn schoonheid, Après quelques semaines passées chez vous, vivons comme nous l’avons rêvé, notre vie est plus riche comme avant. Na enige weken bij jou gespendeerd te hebben, levend zoals we het gedroomd hebben, is ons leven
Si mes larmes tombent sur les feuilles d’automne, coulent comme des perles, l’hiver frappe à nos portes. Als mijn tranen op de herfstbladeren vallen, rollen als parels, klopt de winter aan onze deur. Mon corps fatigué et rigide est
L’été arrive bientôt. Je dois dire honnêtement que le ne l’avais pas remarqué. Elle est où le soleil? Comme un moineau en hiver… disparu. Ma famille demande des desserts sucrés, et je ne parle pas des glaces mais de trucs
‘Ik ben Iris niet’ maar wilde het eigenlijk wél zijn. Deze beeldspraak is mijn antwoord op haar vraag waarom ik, als chronisch zieke, ooit ben beginnen bloggen. Een tijd geleden – nu de blogpost af is al een héle tijd geleden
Ik zit om woorden verlegen. Heb de klop gekregen die er al weken zat aan te komen. Gelukkig helpt het verblijf in de Provence om er rustig bovenop te komen. Eygalières is mijn rustpunt. Mijn favoriete plek om weg te