Zondag gingen we op bezoek bij nonkel in het rusthuis. Toevallig was er een T-dansant in de cafetaria. Hij zat al aan een tafeltje te wachten. Ik keek wat rond en nam de zaal in me op. Aan de zijkant,
Si mes larmes tombent sur les feuilles d’automne, coulent comme des perles, l’hiver frappe à nos portes. Als mijn tranen op de herfstbladeren vallen, rollen als parels, klopt de winter aan onze deur. Mon corps fatigué et rigide est
‘Zolang de dag nacht wordt en de ochtenden ontwaken zal ik er zijn, in welke kleur je maar wil. Ik gids je langs de geheimen van elke wolk. Ik geef je de zon, aan de horizon en hoog daarboven. In
Woorden en zinnen geschreven door een ander en toch haal ik er iets uit dat volledig bij me past. Helemaal uit hun context gerukt een nieuw leven tegemoet. Ik blijf het ongelooflijk verrassend vinden. Wordt dezelfde tekst door een tweede
Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde.
De ene keer lukt wandelen me beter dan de andere. Hete tenen, brandende tenen, noem het zoals je wil, is vooral ontzettend pijnlijk. Ik wandel dus letterlijk met hete tenen door Vlaanderen. Nen heten teen betekent in het Antwerpse iets
Chronisch ziek zijn leer je met de tijd enigzins aanvaarden. Moeilijke momenten blijven evenwel opduiken. Dan moet je jezelf oppeppen. Je wéét dat je het goede van de mindere kanten moet waarderen, dat je niet moet kijken naar wat niet