Coronadagboek, de Provence in België

Het is definitief. Waarschijnlijk zullen we dit jaar ons vakantiehuis in de Provence niet gezien hebben. De kaart van Frankrijk kleurde enige weken geleden rood en het wordt alsmaar erger.

Het is de eerste keer in vele jaren dat we geen enkele keer naar Eygalières afreizen. Eerst was er de lockdown waardoor we 2 trips naar ginder moesten laten schieten. Toen reizen wel weer mocht had manlief geen vakantie. Ach, we keken uit naar september, dan zouden we er gewoon wat langer blijven dan eerst voorzien en zo onze batterijen overvol laden.

Maar kijk, zoals we al vreesden kleurde de Provence op 22 augustus zo rood als maar kon zijn. Belgen mogen niet meer naar de Provence… het stond in koeien van letters op de voorpagina van de krant. Ondertussen zijn er in Frankrijk nog maar 2 kleine zones groen, de rest is rood of oranje.

Ja, er zijn tranen gevloeid. Véél tranen. We missen het huis, het dorp, onze vrienden, de geur, de warmte, de sfeer,…

Alles op de keper beschouwd is het gewoon een luxeprobleem zal je zeggen. I know. Het belangrijkste is dat we nog steeds gevrijwaard zijn van dat vieze virus. En toch… langs de ene kant een luxeprobleem, langs de andere kant ook weer niet. Die tripjes naar de Provence zijn voor ons hét middel om de stress uit ons leven te filteren. Óók niet onbelangrijk om gezond door het leven te gaan. Deze zomer was op gezondheidsvlak voor mij al geen te best jaar. Het was bijvoorbeeld lang geleden dat ik nog zo vermoeid was als nu. Na veel rusten – ook al helpt dat niet echt zoals bij fysieke vermoeidheid – en mij terugtrekken op sociale media gaat het weer beter. De Provence was voor mij nét dat wat ik nog nodig had. Voor manlief die op werkvlak stresserende weken achter de rug heeft was dat niet minder waar.

Enfin, het is wat het is. De komende vakantieperiode zullen we spenderen in eigen land. Deels een staycation en deels wat uitstapjes. Misschien gaan we wel eens op hotel. Dat is zo lang geleden!

We zullen de Provence opzoeken in eigen land zoals we dat occasioneel deden de voorbije zomer. Thuis ging dat gemakkelijk. Veel gingen we niet buiten maar áls we gingen snoven we zoveel mogelijk de Provençaalse sfeer op. Waar een wil is is een weg…

Heerlijk gezond ontbijten met stokbrood en eetbare bloemen uit eigen tuin…

Elke zomer maak ik ginder confituur van lekker zoete rijpe abrikozen, nectarines, perzik of soms ook cactusvijgen, dat kost daar allemaal niks. Dit jaar werd het fruit vervangen door aardbeien uit eigen streek…

Nog nooit eerder hier gezien, een grote groene sprinkhaan op onze oprit. Een klein gelukje…

Net over de taalgrens op zoek naar brocante. La lucarne du grenier ambulant, Rue de Genville 26, 1350 Jandrain-Jandrenouille (Orp-Jauche). Mooie spullen maar duur(der) als je de Franse prijzen gewend bent. Er staan nog Belgische brocantewinkels op onze bezoekerslijst deze maand. Misschien kunnen we er wel een heuse brocanteroute van maken. Wordt vervolgd.

We combineerden het met een kleine wandeling in het dorp en een bezoek aan de supermarkt Intermarché een paar kilometer verderop waar we onze gebruikelijke Franse merken insloegen voor een hoger zomergevoel. Hahaha, belachelijk hé maar het werkt(e)!

Een wandeling in Kasterlee. De oker gekleurde zandgrond deed ons denken aan het les ocres in het rode dorp Roussillon (Luberon)…

Het is net als een kind blij maken met een lekstok. Hahaha.

We hebben nog plannen genoeg hoor en ik ben er zeker van dat we ook nu het Provençaalse in België naar boven zullen kunnen halen. Wordt hier zeker vervolgd.

Ik zeg het niet luidop want België is een mooi land en we zullen er volop van genieten ook (als we het weer mee hebben tenminste), maar diep in ons binnenste voelt het als niet meer dan een pleister op de wonde. In stilte hoop ik dat er in het najaar of de winter nog een mogelijkheid komt om toch even naar de Provence te glippen. Tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Finger in the cross.

(Ja ik citeer graag Stephane Plaza.)