Toen ik de kindjes van zoon vrijdag ging ophalen van school was het al zover. Ze konden maar niet zwijgen over de wandeling die we zaterdag zouden doen. Ik kon het begrijpen hoor want ‘k was zelf ongeduldig. Een sprookjeswandeling in het bos. In het donker dan nog. Het was voor ons allen de eerste keer. Hoewel het bij het opstaan zaterdagmorgen nog maar net licht werd wilden ze al dat het alweer donker was – want dan gaan we wandelen- natuurlijk.
Al dat ongeduld wás de moeite geweest. Gewapend met zaklampen maakten we samen met een hoop andere gezinnen een prachtige sprookjeswandeling. Doorspekt met een goed verhaal vol kabouters (die alleen die dag zo groot waren als mensen omdat de koning jarig was), trollen, muziek, zang (daar kunnen trollen niet tegen), sfeer, vuur, frietjes,…
De muziekkabouter weten we vanaf nu wonen. Hij vroeg ons om bij te lichten met onze zaklamp omdat hij schrik had zijn eigen paddenstoel plat te trappen. Dat gaat vast en zeker een zoektocht naar het kabouterhuisje opleveren als we de eerstvolgende keer in de buurt zijn. “Oma, dit is de beste wandeling van de hele wereld,” riep de jongste meerdere keren. Ja, een heel mooie avond waarover nog lang gepraat gaat worden. Zeker weten.
En toch kwam de jongste pas op het laatst, toen we met z’n allen rond een groot vuur stonden, met een zin die me nog het meest van al zal bijblijven. We staarden samen in de vlammen toen ze zei “Oma kijk, er zit een verhaal in het vuur.” Ik was even van mijn melk door deze mooie zin maar ‘k herpakte me meteen en ja, ik zag het ook. Niet alleen in de vlammen, maar ook in haar ogen die me verwachtingsvol aankeken.
Voor haar verzon ik een verhaaltje over een klein vlammetje – zie je’t daar niet flakkeren – dat groot wilde zijn. Groot tot aan de maan. Dat gebeurde niet. Het vlammetje geraakte niet boven de andere vlammen uit. Maar toen iemand haar erop wees dat haar kleine vonkjes die heel hoog in de lucht zweefden wél tot aan de maan geraakten, ook al zag je dat niet meteen omdat ze onzichtbaar werden naarmate ze hoger vlogen, besefte ze dat je niet groot moet zijn om indruk te maken.
Geluk hoeft ook niet groot te zijn om indruk op mij te maken. Eén mooi zinnetje van mijn kleindochter volstaat!
Wat ben jij toch een leuke oma! Met hele leuke kleinkindjes!
Oooh lief! Thx. x
Amai, daar word ik nu effe stil van. Zo’n mooi verhaal en zo fijn die verbondenheid met je kleinkinderen.
Ontroerend mooi <3
En een prachtige illustratie.
Wat lijkt me dat leuk om met de kleinkinderen te doen, zo’n sprookjeswandeling. En wat een mooi verhaal voor je kleindochter. Het is waar, geluk zit in de kleine dingen!
Klinkt als een fijne wandeling. En ja, “een verhaal in het vuur”, prachtig uitgedrukt. Nu begrijp ik waarom ik zo graag in stilte naar een vuurtje kijk. Dan luister ik naar het verhaal…
Wat een mooi en hartverwarmend verhaal.
Ah, wat mooi!
mooi! poëzie!