Was het de sluwe werking van mijn onderbewustzijn of was het toeval? Toen ik mijn vorige wandelpost schreef dacht ik in elk geval niet bewust aan mijn blijkbaar moeilijk oplosbaar ongemak maar soit, ik zit er nu wel weer mee. Een spray, speciale sokken of zooltje en de hele mikmak kan vergeten worden dacht ik verleden week nog. Nietes dus. Burning feet (en neem dit maar gerust letterlijk) syndrom, ik wist niet eens van het bestaan af, maar misschien zit ik er volgens mijn huisdokter wel mee opgezadeld. Of het ook, misschien onrechtstreeks, iets te maken heeft met mijn chronische ziekte zal de reumatologe me volgende week weten te zeggen. Veel weet ik er niet van en ik ga ook niet zitten Googlen en me onnodig ongerust maken. Gewoon afwachten en horen wat de specialist te zeggen heeft lijkt me het beste.
Warme voeten en brandende hete tenen is exact wat ik voel na een tijdje stappen. Er zit op dat moment niks anders op dan stoppen. Schoenen uit, kousen uit en wachten tot ze wat afgekoeld zijn. De ene keer zet ik me gewoon op een bank of in de berm als het echt onhoudbaar wordt, een andere keer loop/zit ik met blote voeten op de (zalig) koude vloer van de controlepost. Verleden week raadde een medewandelaar die me zag zitten in de berm aan om er tape onder te plakken en gisteren had ik een badstoffen zooltje in mijn schoenen gelegd en verfriste ik mijn voeten geregeld met een speciale spray van Kneipp. Helaas had dit alles geen resultaat. Volgende week ga ik proberen om mijn zware wandelschoenen te wisselen door mijn gewone lichte sportschoenen. Hopelijk heeft dat toch een beetje een verlichtend effect. Of het makkelijk en vlot wandelt is een andere vraag die zich dan misschien stelt maar dat zien we dan wel weer.
Hete tenen of niet, de ‘Provinciale wandeldag’ in Mol gisteren was meer dan de moeite. Hij staat met stip op nummer 1 in het lijstje van de wandelingen die we tot nu toe deden.
