Door het raam zag ik een staalblauwe Provençaalse hemel met stralende zon. Met de laptop bij me op bed zat ik te surfen. “In België worden er de laatste tijd steeds meer schorpioenen aangetroffen. Vooral in de streek rond Luik. Er zijn er tot nu toe al een achttal gevonden. Volgens biologen moeten er nog veel meer zijn. Eén van de soorten is een kleine, donkere schorpioen met bleke poten. Het is de Euscorpius flavivaudis. Hij komt veel voor Franse Provence. Vermoedelijk zijn de schorpioenen via vrachtwagens of bagage van toeristen in België terechtgekomen. Als er bij de ingevoerde schorpioenen een drachtig wijfje zou zijn, zou er een kolonie kunnen ontstaan. Maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. De schorpioenen zijn niet gevaarlijk. Wie gestoken wordt, voelt alleen een vervelende prik. In ons land komen steeds vaker exotische soorten voor. Wellicht heeft dat te maken met de opwarming van de aarde en vooral met meer toerisme.” las ik op internet na het op Google intikken van “schorpioen + provence”.
Dat ze voorkomen in de Provence is me nu wel duidelijk. Er zat er één in onze kamer! Ventje was ‘s morgens naar de bakker en terwijl ik de tafel dekte, zag ik in mijn linkerooghoek iets zwarts tegen het plafond kruipen. Automatisch dacht ik aan een spin en deed gewoon verder. Niet dat ik geen schrik heb van spinnen maar ventje vangt die en zet ze dan buiten. De tafel was klaar en ik keek nog eens naar boven. En nog eens. En nog eens. Ben nog nooit zo snel ergens opgesprongen. Heel snel zat ik op het bed en probeerde met mijn fototoestel een close up te krijgen van het beest. Mijn toestel met telelens lag in de auto en ik kon niet zo inzoomen als ik wou. Toch zag ik ook door mijn digitaaltje duidelijk twee klauwen en een gekrulde staart. Het was geen spin maar een schorpioen verdorie! Ventje heeft geen schrik van vieze beesten, hij had als kind zelfs een terrarium. Gewapend met een pannenlikker en een lege karaf heeft hij dat beest nadien gevangen. Onderaan in de fles, op een veilige afstand, heb ik (met mijn blog in het achterhoofd) toch een foto kunnen nemen van die griezel.
Later die week hebben we (lees ventje) er nog eentje gevangen op de grond. Net naast mijn laarzen! Je snapt wel dat ik die week niet op mijn blote voeten heb gelopen en mijn laarzen die klopte ik altijd eerst ondersteboven uit voor ze aan te doen.
