Voor onze eerste wandeling in clubverband kozen we voor de Trappistentocht, vertrekkend vanuit Sint Antonius Zoersel. Voor ons bekend terrein en spijtig genoeg moesten we daardoor vaststellen dat we een groot deel van de route al eens (of meer) gedaan hadden met de fiets. Het Kotsbos en het Molenbos waren nieuw voor ons en zodoende was deze wandeling toch een beetje een ontdekking in eigen streek. Er kon gekozen worden uit 6, 12, 15, 25, 30, 35 en 42 km. Onze benen zijn voorlopig enkel getraind op stadswandelingen en we hielden het wijselijk op niet meer dan 12 km. Voor vertrek hadden we een korte babbel met de aanstokers van onze nieuwe hobby die trouwens ook de verslagen van hun wandelingen op het net zetten. Als geoefende wandelaars kozen zij voor de 25 km. Aangezien het onze vuurdoop was kregen we van de secretaris van de club eerst nog een uitgebreide uitleg over de gang van zaken. Iets voor half 10 vertrokken ook wij. Na een 3 tal kilometers, voor een stuk op het domein van Psychiatrisch Centrum Bethanië, kwamen we al voor de eerste keer de controlepost tegen. Tijd voor een sanitaire stop en een eerste stempel. Dan ging het parcours de bossen in.
Het Kotsbos, het Molenbos… af en toe schakelden we over van wandelen op steeple door omgevallen bomen en verdwaalde takken. Onderweg passeerden we een paard dat vrolijk goedemorgen hinnikte. Dat was duidelijk met de juiste poot uit zijn stal gestapt.
Boswegels, de ene al wat minder slijkerig dan de andere, gaven met momenten uitzicht op prachtige weiden. Een mooie poort aan onze linkerkant bleek een ingang te zijn van het vroegere Sanatorium Lizzie Marsily, nu Verpleeginrichting De Dennen. Mijn fototoestel deed overuren. En dat op een zondag! We kwamen al wel eens iemand tegen die zei: “Suske, mij niet trekken hé want dan is ‘t naar de vaantjes.” Na 5 km zagen we het bordje voor de tweede controlepost hangen. Terug in de sporthal van Bethanië. Niks te vroeg hoor. Dorst, honger, een pijnlijke teen,… Waarom er regelmatig een geel bordje in de lucht werd gestoken, daar was ik ontzettend benieuwd naar. Het bleek gewoon te gaan om mensen die duidelijk wilden maken dat ze erge dorst hadden en bediening aan tafel wilden. Tja, voor sommigen is die paar meter tot aan de toog er teveel aan zeker hé. Maar soit. Nadien gingen we voor een laatste 3 kilometer achter het Sint Jozefziekenhuis, om het nieuwe gemeentehuis van Zoersel zijnde het Bethaniënhuis en staken we de hoofdbaan over door een stukje woonwijk op weg naar het eindpunt.
De laatste 500 meters waren de zwaarste. Toch een heel georganiseer eigenlijk, zo’n wandeltocht. Niet moeilijk dat er zo’n 100-tal vrijwilligers nodig zijn om alles in goeie banen te leiden. Chapeau!
