De wind waaide zondag heel heftig, gisteren was die gelukkig al wat gezakt. Vandaag blaast een zachte bries. Het was alsof de sterkte van de wind samenliep met de gedachten in mijn hoofd. Ondanks het feit dat we (meestal) de stress in België achterlaten hebben we toch een paar spannende dagen van gefrustreerd afwachten achter de rug.
Voor elk probleem is een oplossing zeg ik altijd maar soms moet je gewoon toegeven en ondergaan. Dat dacht ik gisteren toen mijn vriendin me voor de tweede keer die dag bevestigde dat ze niet naar de Provence kon komen. Er rijden weinig of geen treinen vandaag. Ze staken. Donderdag waarschijnlijk ook. Omboeken naar volgende week is met hun ticket niet mogelijk.
Die ontgoocheling moest uit ons hoofd. Wandelen dus. ‘Wat zou er op het menu van La Bastide staan dit seizoen?’ vroeg ik manlief. Soms is er niet meer nodig dan dat om te weten naar waar een wandeling je moet leiden. La Bastide is een hotel-restaurant aan de voet van onze geliefde Alpillen. De kok werkt blijkbaar graag en veel met seizoensgroenten en er staan standaard enkele veggie gerechten op de kaart. Een lunch mag niet uitblijven en is al genoteerd op de planning voor dit jaar.
Enfin, wandelen dus. Loop even mee…
Langs huizen die altijd gesloten lijken en waarvan ik me elke keer weer afvraag wie er woont…
Vanuit Eygalières heb je bijna altijd zicht op de Mont Ventoux (ook vanuit onze tuin trouwens). Zie je hem in de achtergrond pronken?
Langs mooie voortuinen, opritten, olijfbomen en bloemige welruikende bermen maar evengoed langs hoge muren en hagen waarachter grote villa’s en mannen met een dikke portefeuille schuilen……
Terugkomen doen we langs “onze” amandelboom waar we elk jaar onze noten oogsten. Onderaan groeit, zoals overal hier, wilde tijm…
Terug richting dorp. Zie je de kraan waarover ik eergisteren schreef boven het oude gedeelte van het dorp uitsteken?
Om, voor we huiswaarts wandelen, te eindigen op het terras van onze stamkroeg, Le Progrès. Een leuke brasserie die hier eigenlijk wel eens een blogpost apart waard is…
We spoelen zo het laatste restje teleurstelling weg. De wind is gaan liggen, óók in ons hoofd.
Met zonniger gedachten wandelen we naar huis en spelen onderweg bij de Presse nog even op de Lotto. Je weet maar nooit.
Na het bekijken van de laatste gegevens i.v.m. de staking contacteren we onze vrienden een laatste keer. Helaas, hun tickets zijn reeds terugbetaald. Hier eindigt het voor hen. Zó jammer.
Wandelen is de haast uit je hoofd halen en kijken wat er overblijft.
Oooooh le Mont Ventoux , herinneringen komen weer boven. We “beklommen” hem eens per fiets ( vanaf Bedoin ) ge-wel-dig.
De Mont Ventoux is hier wel een serieus eind vandaan, al lijkt het niet zo. Hem beklimmen is niet aan ons besteed. Knap van je hoor!
Zo’n mooie wandeling door een prachtig stukje Provence. Daar kan je niet anders dan positieve gedachten van krijgen. Ik heb van jouw foto’s genoten.
Doet inderdaad deugd. Hopelijk kunnen de lezers hier de sfeer een beetje proeven. 😉
Prachtig beeld schets je! En ‘ de haast uit je hoofd halen’, wat een mooie zin.
😘
Wat balen van de staking! echt niet leuk! Jullie hebben wel een mooie wandeling gemaakt. Wat een mooi gebied.
Het is een prachtige streek en zoveel meer dan een paar schattige dorpen.
We zijn er bij in gedachten. ’t Is erg dat we er niet bij kunnen zijn, maar je mooie foto’s maken veel goed. Vandaag een beetje geleefd met de Franse slag, het pastisje heeft gesmaakt, de kaas en het stokbrood ook. Morgen lopen we virtueel in Sainr Rémy rond …
We ‘een jullie in onze gedachten overal mee naartoe en sturen zoals gevraagd veel foto’s door. Genieten jullie dan maar dubbel in ons Belgenlandje. 😘
Zo anders als hier maar zo mooi. Als je daar je stress niet van kwijt raakt……..
Dat is net zo leuk aan de Provence. 😉 Elke streek lijkt wel een ander land. De Var bijvoorbeeld is niet echt aan ons besteed. Inderdaad helemaal anders dan de Ardeche, maar die vinden wij ook heel mooi.