De Provence heb ik zó nodig als longen lucht. Na een lange, donkere – en op gezondheidsvlak slechte winter – keek ik, net zoals elk jaar, enorm uit naar ons “lenteverblijf” in het zomerhuis in Eygalières. Dat ik net nu zo lang moest wachten was zwaar, maar eens ginder was de winter vrij snel vergeten.
Gisteren nog kwam ik mijn dagboekje tegen waarin ik over ons eerste verblijf in Eygalières schreef. Een bezoek brengen aan een dorp is zo anders dan er verblijven. Enfin, er waren in elk geval enkele zaken die me toen nog intenser dan anders opvielen. Ik las:
Verwonderd…
- de sterrenhemel
- 50 tinten van elke kleur
- grappig om te zien hoe mensen verslaafd zijn aan hun smartphone; 2 dames met hun arm door het hek van de bib op zoek naar openbare wifi, OMG
- het geluid uit de boom aan de overkant van ons stamcafé. Net een volière.
- felheid van “les couleurs du sud”
- stilte en ruimte rondom
- de grootsheid van de bergen waar we op uitkijken, Les Alpilles
- het eerste ochtendlicht
- vele soorten tomaten
Die eerste keer in onze vaste stek is ondertussen alweer 5 jaar geleden. Tijd vliegt, maar ik ben nog steeds even verwonderd en dankbaar over dat alles én meer!
Elke keer als we aankomen, zo rond een uur of 3, zwieren we eerst de ramen en deuren open en laden we onze bagage en boodschappen uit. Tegen 5 uur wandelen we het dorp in. Mijn vaste Franse tijdschriften kopen, een aperitiefje Ricard nuttigen in ons stamcafé en daar vernemen wat er in tussentijd veranderd is.
De meest recente pizzeria is weg en restaurant Paulette heeft dat terras ingepalmd maar dat wist ik al. Leve Instagram! Restaurant Aubergine is dubbel zo groot geworden (en hun kaart veel interessanter) en Chez Laurent is gesloten. Aha, daarom was zijn Instagram account ineens verdwenen. Suzy Bru, ja de vrouw van, gaat in dat pand (waar trouwens vroeger Chez Bru was en nadien verhuurd werd) binnenkort een restaurant beginnen. Ik ben benieuwd. Wordt vervolgd!
Enkele oude platanen zijn gesneuveld en nieuwe jonge in de plaats gezet. De straten in het benedendorp zijn heraangelegd. Er is daardoor iets minder parkeerplaats pal in het dorp. Vreemd genoeg willen de mensen ook op vakantie met hun neus bij de deur afgezet worden. Achter de hoek is een grote parking waar ze nu wel moeten van gebruik maken. Ons maakt het niet uit, wij zijn meestal te voet.
Bon, lente 2018… enkele foto’s mogen niet achterblijven:
Ook dit is voor mij lente in Eygalières, mooie natuur…
Oooo wat geniet ik van je foto’s . Of ik in onze eigen album kijk. Begrijp wel dat je er graag naar toe gaat.
Wat een heerlijke plek!! Kan me voorstellen dat je daar helemaal kunt opladen na de winter. Mooie foto’s, fijn meegenieten 🙂
mooi!