God schept de dag en ik vlieg er door. Zo was ik toen ik jong(er) was, zo is ook zoon. En toch komen er al eens momenten dat je stilstaat bij het leven. Weet je dat ik heb nagedacht over mijn begrafenis, zei hij me vorige zomer en hij liet een lied horen dat voor hem bij die gelegenheid past.
Hij die zelden stilstaat bij dingen. Ik schrok er niet van. Net voordien hadden we namelijk te horen gekregen dat hij een aangeboren hartkwaal heeft. Twee aortakleppen in plaats van drie én een verbrede aorta. Die is bijna het dubbele van wat normaal is. Gelukkig is het op jonge leeftijd ontdekt. Nee beter nog… is het ontdekt. Enkel een zware operatie kan het probleem verhelpen, alleen wordt die pas uitgevoerd als de verbreding zo dicht mogelijk bij het kritieke moment is. Heel ver zit hij er niet van af dus moet hij regelmatig op controle. Dat was slikken. 29 jaar en opeens moeten oppassen met wat je doet. Niet heffen, niet meer intensief sporten… Als dat de enige manier is om het risico op een hartaderbreuk te beperken dan doe je dat hé. Ja, je zou voor minder even van slag zijn. Wij waren dat ook. Weer eens met de neus op de feiten gedrukt worden dat het van het ene op het andere moment gedaan kan zijn. Oók met je kind! Het doet nadenken.
Zelf heb ik over mijn eigen begrafenis ook al een paar keer nagedacht. En van mening veranderd. Hopelijk krijg ik de tijd om dat tot het zover is nóg een paar keer te doen. Waar ik wel zeker over ben is waar ik wil uitgestrooid worden. In september heb ik, met de situatie van zoon nog vers in gedachten, in de Provence manlief meegetroond naar dé plek en hem laten beloven dat hij het gaat doen als ik eerst ga. Hij vond het zelfs best oké om daar ooit naast mij te komen ‘liggen’.
Niet dat het er dan nog toe doet maar het zicht is er adembenemend mooi. Het is er stil, weids en vredig. Zicht op de Alpillen, zicht op Eygalières en op wandelafstand van het zomerhuis waar we 6 weken per jaar verblijven.
Nu aan dat bezoek vorig jaar hangt wel een vreemd ’toeval’ vast. Een straffe toebak ervaring vind ik zelf. Chapelle Saint Sixte in Eygalières, is voor mij de allermooiste spot van de Provence. Ik kwam er voor het eerst in oktober 2007 en ‘k was meteen onder de indruk. Toen al ontspon zich het idee om daar de eindigheid te beleven. We wandelden de heuvel op links aan de achterkant van de kapel. Het uitzicht is er onbeschrijflijk mooi, eender welk seizoen.
De winterversie heb ik nog nooit gezien maar dat kan niet anders dan ook prachtig zijn. Boven bekeken we de prachtige kapel nog eens goed en genoten van alles er rond.
Nadat ik ‘de plek’ had aangewezen wilde ik rechts de kapel voorbij om terug naar beneden te gaan. Alleen, ik geraakte geen stap verder. Ik bleef staren naar een tekening die in de muur gekerfd was. Ik kon mijn ogen niet geloven en riep manlief erbij…
De eerste letter van mijn naam in het midden van een hart met een aureool erboven. Een vleugel aan elke kant en een wolk eronder. Een paar meter verwijderd van de plek waar ik na mijn dood wil verstrooid worden. De tekening stond er de vorige keer nog niet of ik merkte hem eerder niet op, dat kan ook. Ik zal er dus duidelijk niet alleen liggen. Zeg nu zelf, als dat geen straffe toebak is. Tot in de eeuwigheid… de voorspelling. Neen dat is niet luguber, dat is het leven.
Pff slikk…maar ook heel mooi. Hoop dat ze er op tijd bij gaan zijn met zoonlief. Dikke dikke knuffels!
Sorry om te horen over de hartkwaal van je zoon, véél sterkte voor jullie beiden.
Wat een mooie streek daar & bedankt voor de coole foto’s! x
Mooi!
Ik ben heel blij dat bijzondere plekje van jou al te hebben kunnen aanschouwen. Het gevleugelde hart is echt wel heel bijzonder!
Wat heftig en spannend nu voor jullie maar wat fijn dat jullie er ook over kunnen praten. Het lijk me een prachtig plekje. Sterkte!
Wat bijzonder, die tekening! Gelukkig wordt het bespreken van de wensen bij je uitvaart steeds normaler. De dood hoort net zo bij het leven als geboren worden. Ik hoop dat alles goed mag gaan met je zoon, heel veel sterkte gewenst!!
Bijzonder verhaal ,zorgen om je zoon lijkt me moeilijk.
Goh dat is echt wel heel raar… en ik ben al zo bijgelovig…dus is dat daar echt wel je plekje!
Niet zo fijn die hartkwaal van je zoon. Ik kan me voorstellen dat je je best veel zorgen maakt. Zou ik ook doen.
Je foto’s van Eygalières zijn schitterend… even schitterend als het landschap daar!
Lieve groet
Kris
Dat is wel heel bijzonder. En mooi!