Of zou ik beter schrijven “Canicule 2019 Provence”, hittegolf in de Provence. We mochten er de warmste dag ooit beleven en nee hoor, daar moet je echt niet op roepen!
Ondertussen zijn we alweer terug in België en kijken we al uit naar ons volgend verblijf. Na de warmste dag in de Provence mochten we ook de Vlaamse versie van die canicule ondergaan. Toen ik dit schreef was het buiten 38°c. Warmer dan in Eygalières op datzelfde moment, en niet eens de warmste dag van de week. Die moest nog komen. 43 graden werd het nog die week!
De hangmat zwierde, aangevoerd door een warme bries, werkeloos heen en weer. Ik zat in de keuken en keek ernaar terwijl het gordijn in het helemaal opengeschoven schuifraam van de veranda opbolde in de wind. Daar stond alles tegen elkaar open of je viel er ‘s avonds, ondanks het zonnewerend glas, dood van de hitte. Verder in huis bleven alle ramen dicht, rolluiken naar beneden. Net zoals we dat in het zuiden doen.
Er werd, en wordt, gemijmerd over de voorbije weken in Frankrijk. Niet dat we er zo veel deden en als dat wel gebeurde probeerden we zo vroeg mogelijk te vertrekken om zo vroeg mogelijk op de dag terug te zijn. Al moet ik wel zeggen dat je na verloop van tijd aan de warmte gewoon wordt. Waar eerst 35 graden als heet aanvoelt heb je dat nadien pas bij 37°c. Nóg warmer is en blijft buiten categorie.
Enfin, het bleef dus vooral een rustvakantie…
Zelfs koffie gingen we ‘s morgens vroeg op het terras van de nieuwe bakker Emilie & Cie drinken, soms met een croissant of broodje erbij. Zo lui maakte dat warme weer ons.
Grote baas is Emilie Baehni, dezelfde Emilie van de plaatselijke kaaswinkel en Micka Martinez, chef boulanger, zwaait er de plak achter de schermen. Nee, geen vegan bakkerij maar alles is artisanaal en vers gemaakt en dat proef je. Ja, een vers croissantje of chocoladebroodje gaat er af en toe wel in. Zeker als ze zó lekker zijn. Dat is vegetarisch hoor. Heiliger dan de Paus wil niemand zijn, toch!?
Sommige winkels, zoals deze fotograaf in Saint Rémy de Provence bleven door de hitte dicht. Ze gingen liever afkoelen op het strand.
Op maandag was de temperatuur nog te doen en reden we naar Forcalquier om naar de markt te gaan en enkele brocantewinkeltjes te doen.
Lunchen deden we bij Ma Nine, een restaurantje met gezonde voeding, in de Rue des Lices. (niet aanwezig op sociale media, telefoon +33 6 31 38 74 13 ) We dronken er een detox water en aten een salade met panisse. Panisse wordt gemaakt van kikkererwtenmeel, knoflook, kruiden, groentebouillon of water en gebakken geserveerd. Heel lekker. Staat hier ook op het menu binnenkort.
Om vandaar uit een lavendelroute (mapje met routes te verkrijgen op de dienst toerisme) te volgen tot Manosque. We hadden gehoopt om nieuwe velden te ontdekken maar ik heb tijdens die rit minder lavendel gezien dan er in mijn tuin staat. We zijn dan op eigen houtje maar verder gereden tot de dichts bijzijnde hotspot, namelijk het plateau de Valensole. Die heb ik nu, na 3 keer bezocht te hebben, wel gezien. Tegenwoordig kan je er bijna meer Chinezen en Japanners spotten dan bloemen. Hahaha, grapje hé. Ja, Valensole valt bij hen zeer in de smaak. Er zijn andere en misschien wel mooiere plekken om lavendelvelden te fotograferen hoor maar die zullen we voorlopig nog maar even geheim houden dan.
Op dinsdag vierde ik mijn verjaardag met leuke post van de familie uit België. Het hart waarop alle kaartjes hangen is trouwens een kringloopkoopje. Wat had je anders verwacht?
Mét een leuk kado van bij de plaatselijke krantenwinkel én een lekker ontbijt door manlief verzorgd. Oooh ja, met croissant van bakkerij Emilie & Cie!
Zoals elk jaar maakte ik een voorraad abrikozenconfituur. Deze keer samen met manlief die bij 43°c ook liever binnen bleef. Dit jaar probeerde ik ook meloenconfituur met munt uit (de testversie is in elk geval door iedereen goedgekeurd) en maakte ik confituur van abrikoos met perzik.
Diertjes spotten is een leuke bezigheid als je niets om handen hebt. Ik had het geluk dat een paar exemplaren voor mij wilden blijven poseren. Eén vlinder bleef zelfs minutenlang op de hand van manlief zitten. Om zout te zuigen natuurlijk. De andere beestjes deden het vrijwillig.
Het kleine stukje bijgeloof in mijn hoofd zag in die ene vlinder toch het bezoek van een goede vriend die een half jaar geleden overleden is en waarmee we normaal op dat moment het glas zouden geheven hebben.
Buiten om wat te lezen, luieren, eten en te drinken wilde ons lijf geen energie vrijgeven. Die moesten we trouwens opsparen voor het grote bezoek die op de planning stond de baas te kunnen. Drie uitgelaten kleinkinderen, dat vraagt een rustperiode vooraf.
Het was weer heerlijk om te lezen.
Ik houd heel erg van de Provence, maar helaas verdraag ik de warmte niet in de zomer. Maar ik blijf al die sfeerbeelden geweldig vinden en heb dan ook erg genoten van je blogpost met deze schitterende foto’s!