Si mes larmes tombent sur les feuilles d’automne, coulent comme des perles, l’hiver frappe à nos portes. Als mijn tranen op de herfstbladeren vallen, rollen als parels, klopt de winter aan onze deur. Mon corps fatigué et rigide est
Bonheur, c’est lever les yeux et continuer à croire aux lendemains qui dansent, joyeusement. Puis, tout simplement se sentir vivant. Nana © Tartelette Maison Le matin qui danse à Eygalières…
‘Zolang de dag nacht wordt en de ochtenden ontwaken zal ik er zijn, in welke kleur je maar wil. Ik gids je langs de geheimen van elke wolk. Ik geef je de zon, aan de horizon en hoog daarboven. In
Woorden en zinnen geschreven door een ander en toch haal ik er iets uit dat volledig bij me past. Helemaal uit hun context gerukt een nieuw leven tegemoet. Ik blijf het ongelooflijk verrassend vinden. Wordt dezelfde tekst door een tweede
Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde. Liefde.
Chronisch ziek zijn leer je met de tijd enigzins aanvaarden. Moeilijke momenten blijven evenwel opduiken. Dan moet je jezelf oppeppen. Je wéét dat je het goede van de mindere kanten moet waarderen, dat je niet moet kijken naar wat niet
Mijn kleine kuikentjes. Het was een onderwerp dat ik absoluut in mijn art journal wilde verwerken. Dat boekje, ooit een weeskind in de kringwinkel, is tegen mijn intensies in trouwens geen echt dagboek aan ‘t worden. Meer een gedachtenboekje. Soms autobiografisch,