Si mes larmes tombent sur les feuilles d’automne, coulent comme des perles, l’hiver frappe à nos portes. Als mijn tranen op de herfstbladeren vallen, rollen als parels, klopt de winter aan onze deur. Mon corps fatigué et rigide est
‘Ik ben Iris niet’ maar wilde het eigenlijk wél zijn. Deze beeldspraak is mijn antwoord op haar vraag waarom ik, als chronisch zieke, ooit ben beginnen bloggen. Een tijd geleden – nu de blogpost af is al een héle tijd geleden
De ene keer lukt wandelen me beter dan de andere. Hete tenen, brandende tenen, noem het zoals je wil, is vooral ontzettend pijnlijk. Ik wandel dus letterlijk met hete tenen door Vlaanderen. Nen heten teen betekent in het Antwerpse iets
Chronisch ziek zijn leer je met de tijd enigzins aanvaarden. Moeilijke momenten blijven evenwel opduiken. Dan moet je jezelf oppeppen. Je wéét dat je het goede van de mindere kanten moet waarderen, dat je niet moet kijken naar wat niet
A cup of life of life in a cup, het zou momenteel allebei kunnen. Waar ik anders bruis van energie en positiviteit en daar makkelijk honderd kopjes mee kan vullen haal ik er de laatste weken misschien net eentje. Mijn leefwereld en
Beetje bij beetje maar vastberaden sleurt ze zich in eenzaamheid omhoog. Woord na woord over kreupele lippen ontstaat in het licht een dialoog. Een lach die klinkt in de verte ruikt naar een boomgaard vol bloesem. Ze vangt, grijpt
Vanmorgen las ik in de krant dat Minister van Volksgezondheid Maggie De Block langdurig zieken weer aan het werk wil. Drie artsen zullen bekijken wat zo’n persoon nog kan en dan beslissen hoe/waar die aan het werk gezet kan worden.