Toen ik onlangs aan de kassa stond te wachten hoorde ik een man aan zijn vrouw vragen of ze elkaar eigenlijk nog wel mogen kussen. Het coronavirus, weet je wel!? …
Je veux m’enfuir ~ Ik wil vluchten
Si mes larmes tombent sur les feuilles d’automne, coulent comme des perles, l’hiver frappe à nos portes. Als mijn tranen op de herfstbladeren vallen, rollen als parels, klopt de winter …
Ik ben Iris niet…
‘Ik ben Iris niet’ maar wilde het eigenlijk wél zijn. Deze beeldspraak is mijn antwoord op haar vraag waarom ik, als chronisch zieke, ooit ben beginnen bloggen. Een tijd geleden – …
Met vingertoppen door berg en dal…
De ene keer lukt wandelen me beter dan de andere. Hete tenen, brandende tenen, noem het zoals je wil, is vooral ontzettend pijnlijk. Ik wandel dus letterlijk met hete tenen …
’t Sot genoegen
Chronisch ziek zijn leer je met de tijd enigzins aanvaarden. Moeilijke momenten blijven evenwel opduiken. Dan moet je jezelf oppeppen. Je wéét dat je het goede van de mindere kanten …
A cup of life…
A cup of life of life in a cup, het zou momenteel allebei kunnen. Waar ik anders bruis van energie en positiviteit en daar makkelijk honderd kopjes mee kan vullen …
C’est ma vie…
Vanmorgen las ik in de krant dat Minister van Volksgezondheid Maggie De Block langdurig zieken weer aan het werk wil. Drie artsen zullen bekijken wat zo’n persoon nog kan en …
Keep smiling…
Niet naaien, haken, knippen, plakken, tekenen, schrijven, typen, koken, autorijden, fietsen, poetsen, strijken, kringlopen, whatever, ’t is even onmogelijk. Alhoewel… kringlopen kan ook best met één arm, jammer dat ik er niet …
Vleugels…
Zie ze daar liggen, dacht ik bij mezelf. Die kleine meid, vrolijk als altijd lachte me ook deze morgen toe. Ik nam haar in mijn armen en snoof diep… Mustela, …
Klein geluk in Vlaanderen…
Gisteren haalden de kindjes hun nieuwjaarsbrieven boven. Elk jaar weer een topmoment op de eerste dag van het nieuwe jaar. Dit jaar is er die eerste deels zelfgeschreven brief …