Eén van de leukste neveneffecten van bloggen is nieuwe mensen leren kennen. Soms blijkt zelfs dat je, zonder dat je het van elkaar weet, bij wijze van spreken op een steenworp van elkaar woont. Dat je elkaar nadien dan nooit eens tegenkomt in het dorp of de winkel is toch wel eigenaardig.
‘t Is maar één van de vele dingen die gisteren de revue passeerden toen ik ging sjauwelen bij een blogmaatje. We wonen in elkaars buurt en toch lopen we elkaar nooit eens toevallig tegen het lijf. Misschien omdat zij meer een avondmens is en ik een ochtendmens ben? Met elkaar afspreken is wel lekker makkelijk dan, als je een dag kan vinden waarop je allebei vrij bent toch. Gisteren was dus zo een zeldzaamheid. Ze had gezorgd voor een koninklijk maal en bangelijk lekkere Zwitserse sjokolatjes voor bij de koffie. Het prachtige weer, perfect passend bij de eerste dag van de lente, kregen we er gratis bovenop. De tijd vloog voorbij en toen ik in de auto naar huis reed schoten me nog genoeg onderwerpen te binnen voor toekomstige koffiekletsmomenten. Wij zijn nog lang niet uitgepraat, dat is zeker.
Toen ik vanmorgen een blik wierp op mijn agenda stelde ik me (waarschijnlijk terecht) de vraag of mijn tong er nog zal aanhangen tegen maandag. Mijn ma, 2 blogsters uit het westen, 3 koters, familiebrunch… ‘t gaat niks dan getetter worden maar bon, voor een doorwinterde babbelkous als ik is dat allemaal bla bla bla.
