Maar niet met de auto want daarmee mag ik, ‘dankzij’ de spierscheur in mijn rechterkuit, de komende 5 weken niet rijden bevestigde de dokter woensdag nog. Een zware straf is dat voor mij maar soit, er is helaas geen ontkomen aan.
Down memory lane daar was ik dus de voorbije dagen. De herinneringen flitsen als een film voorbij zo bij het lezen van mijn dagboek van de voorbije 6 jaren. Het voornemen dat ik 30 december 2005 maakte om een blog te beginnen is na al die tijd nog altijd een schot in de roos, maar… (Ja natuurlijk is er een maar.) Dat ik onderweg meer en meer tot het besef kwam dat de hele wereld (willens nillens) meeleest, is logisch. Dat daar waarschijnlijk zeker en vast mensen tussenzitten die je de blik op je dagelijkse leven niet gunt, en waarvan je niet eens weet dat ze stiekem wél komen loeren (daar is niks aan te doen tenzij met een wachtwoord) ook. Zelfs het feit dat ik daardoor minder persoonlijk (openlijk) ben gaan schrijven was een logisch gevolg van dit alles. Maar… laat ik net dát nu ergens wel missen! Na al die jaren is dat voor mij dus het minpunt(je) in heel het verhaal.
Net als het niet vrij zijn in mijn doen en laten voelt ook het beperkt zijn in het bloggen een beetje aan als straf. Een oplossing die iets of wat bevredigend aanvoelt vind ik wel voor die ‘vrijheidsberoving’ van de komende weken net zoals ik die al vond wat het schrijven betreft. Sommige dingen die me bezighouden en waarmee niet iedereen affaire heeft moeten hier gewoon een plaats kunnen hebben, daar blijf ik bij. Daarvoor leerde ik mezelf een eigen manier (die ik uiteraard niet aan jullie neus ga hangen) aan om over heel wat onderwerpen te schrijven wat ik wilde schrijven zonder het te schrijven. Wie goed tussen de regels kan lezen kan dus nog altijd persoonlijke verhalen achterhalen. Verkeerde conclusies zijn natuurlijk rap genomen maar daar ligt juist de clou. De beloning tegenover de straf, als je begrijpt wat ik bedoel. Anoniem opnieuw of ergens anders beginnen? Been there, done that (en trouwens, anoniem bestaat niet) in de periode tussen de 2 nana-blogs. Mijn schrijfstijl heeft me toen verraden en die veranderen kan en wil ik niet. Blogland blijkt even groot als de wereld, klein, en dus doe ik gewoon verder zoals vanouds. Nu ja, ongeveer toch want 2012 brengt hierin een nieuw voornemen met zich mee maar dat is voer voor de volgende blogverjaardag. In elk geval, memory lane part 7 starts today…
