I’m back but not yet “back in business”. Een deel van de blogjes zijn wel al bijgelezen maar van reageren is momenteel nog even geen sprake. Ik ben al blij dat ik op mijn eigen blog wat gepost krijg. Bedankt alvast aan alle brave zielen die hier, ondanks mijn lange ‘afwezigheid’, met regelmaat op bezoek blijven komen. Uit het oog is niet altijd uit de (al dan niet dagelijkse) routine. Ik geef het toe, het geeft een fijn gevoel.
We hebben trouwens een super vakantie achter de rug. Geen enkele keer aan de werken thuis gedacht. Nu ja, misschien een heel klein enkel keertje, maar verder had ik het volste vertrouwen in mijn vakmannen. Wat af is, is al schoon geworden. Foto’s voor en na volgen als het echt helemaal af is. Ook geen enkele keer op internet geweest ginder. Sinds zaterdagnacht zijn we terug en eigenlijk zouden we al dik terug willen. Ventje heeft op weg naar huis weer een aanval van migraine gekregen en is pas vandaag weer aan het werk.
Verder zitten er nog altijd werkmannen her en der rond het huis zodat de rust van anders ver zoek is. Zeker nu ze sinds deze week ook bij onze linkse buren begonnen zijn aan de verbouwingen. Zij laten een extra verdieping op hun huis zetten. Weg licht? Hopelijk verliezen we er niet te veel van in de keuken. Ons zicht zal langs die kant in elk geval veranderen. Geen bomen en lucht meer maar steen en dakpannen. Pfff. De komende drie maanden ook “Hallo werkmannen!” aan hen die me vanop het dak nu elke morgen aangapen. De gluurders! Om half zeven beginnen die peuten trouwens al. Met grote spots verlichten ze hun werkterrein en lopen ze aan en af met piepende kruiwagens. Met kloppen en boren wachten ze gelukkig wel tot half acht. Voorlopig toch nog. Doordat we zelf in een laagbouw wonen en ook de buren
rondom ons hadden we tot hier toe volledige privacy. Gordijnen dus overbodig. Weg privacy? We zullen zien hoeveel ramen er waar uitzicht geven op ons huis en in onze tuin en in welke mate ze dus zullen kunnen binnengluren.
Ik heb wel een beetje gevloekt toen ik het te weten kwam van hun plannen. Net nu wij een veranda zetten met ramen aan alle kanten. Ook het terras dat voorzien is voor het plaatsen van een jacuzzi later zullen zij vanop hun verdieping kunnen overschouwen vrees ik. Weg wilde plannen? En nee, ik nodig ze niet uit om mee in die jacuzzi te duiken moest je dit willen zeggen.
Normaal verlang ik na twee weken in het buitenland toch wel een beetje naar ons huis maar deze keer was dat niet het geval. Alleen dit kon mijn gevoel op een gegeven moment doen kantelen. Nog nooit ging ik op het einde van een vakantie zo tegen mijn zin weer naar huis.
Ik vrees dat sowieso elk nieuw bezoek aan de Provence de terugkeer moeilijker zal maken. Ooit willen we het doen, minstens de helft van het jaar ginder gaan wonen. Als ventje met pensioen is. Tegen die tijd hebben de kleinkinderen geen opvang van oma meer nodig. Momenteel is dat nog wel het geval. Daarover kan je hier altijd komen lezen en/of binnengluren (en neem dit maar gerust letterlijk) in dát stukje van mijn leven. Altijd welkom.
