Dat bloggers vrijgevig zijn wist ik al lang, maar zó vrijgevig als ik vorige week mocht ervaren!? Nee, absoluut niet. Dit is een verhaal van geven, vriendelijkheid en het lot. Het begon bij een blog die ik pas ontdekt had. Via via, hoe weet ik niet meer. Het lot? Ik las de laatste post, die me beviel, en ging stelselmatig naar vorige data. Op een gegeven moment kom ik onderaan een post dit tegen
…Wat me er aan herinnert, dat niemand het borduurwerk van het Concert des levens wilde hebben. Maar er is nog niets verloren hoor. Ha, ik heb het nog niet weggegooid, je kunt me nog steeds laten weten dat je het wilt hebben. En hier kun je het zien: klik.
Toen ik doorklikte zag ik een mooi ingekaderd borduurwerkje met de gekende spreuk:
Van het concert des levens bestaat geen program.
Tja, als niemand het wil waag ik mijn kans, dacht ik bij mezelf, en ‘k trok mijn stoute schoenen aan. Het was gemaakt in kleuren die perfect in ons huis zouden passen en de tekst… een megaspreuk. Wie het nog niet wist, weet het nu… ik ben gek op mooie spreuken, een believer in ‘het lot’ én de ‘stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kunt doen’ filosofie.
Ooit kocht ik diezelfde spreuk op een keramisch plaatje (in de kringwinkel natuurlijk). Het ligt in de zomermaanden buiten op de tuintafel en altijd ergens goed zichtbaar binnen de rest van het jaar.
Een paar weken gingen voorbij toen het op een zaterdag bij me toekwam. De postbode bracht een groot pak, helemaal ingewikkeld met grijze tape. Postpak voor Nana!? Huh, voor mij? Ik verwachte niks groots, enkel het borduurwerkje van Bettie en dat paste makkelijk in een grote omslag. Wie oh wie… wat oh wat… Toen ik het opendeed was mijn verbazing groot. Het wás post van Bettie… het borduurwerk met kader en al!
Ondertussen heeft het al even in onze keuken gestaan en nu hangt het, veel beter, aan de muur in de veranda.
Dankbaar en tegelijk beschaamd ben ik om zoveel vrijgevigheid. Aan iemand die voor het eerst op haar blog komt dan nog. Druk nadenkend ook over een manier om haar te bedanken. Een dikke dankjewel via deze blogpost is al een goed begin hé!?
Wie ooit nog twijfelt aan de goede bedoelingen van een blogger weze gewaarschuwd. Wij zijn een volk apart!
Deze post kadert in het Dankbare-Dins-Dag initiatief van Marloes.
Ah schitterend!!! Lijkt me inderdaad ook geen toeval dat het zo gelopen is!
Denk dat het nu is waar het moet zijn 🙂
Hihihi, toch het lot dan? 😉
Geweldig fijn! Mooie wereld he!?
Deze spreuk kende ik niet, maar hij is inderdaad heel mooi. Borduurwerkje vind ik trouwens ook mooi.
Grtjs
Daniëlle
wat lief!! gr. Hennie
Yep, absoluut, een warme mooie wereld! Spreuken kunnen je tot nadenken zetten en je anders laten denken … ik ben er ook fan van. Prachtig dat jij dit zo gekregen hebt, maar het kon op geen betere plaats terechtkomen vind ik!
Das lief.