bloggen creatief gedachten

Ik ben Iris niet…

‘Ik ben Iris niet’ maar wilde het eigenlijk wél zijn. Deze beeldspraak is mijn antwoord op haar vraag waarom ik, als chronisch zieke, ooit ben beginnen bloggen. Een tijd geleden – nu de blogpost af is al een héle tijd geleden – schreef Iris over het afstudeeronderzoek ‘chronische ziekte en bloggen’ dat ze wil doen en deed ze een oproep om blogs van chronisch zieke mensen te leren kennen. Een massa aan reacties was het gevolg. Bloggen en ziek zijn, het is inderdaad een materie op zich.

Het is niet noodzakelijk zo, maar als je blogt kan je je leven heel normaal doen lijken. Dat is een keuze die ieder voor zich maakt. De zichtbare kanten van het ziek zijn kan je grotendeels wegstoppen als je dat wil schreef ik al eerder maar ik begin daar steeds minder achter te staan. Akkoord, ik kan me hier soms ‘”Iris voelen” – of tenminste mijn lezers laten denken dat ik zo ben – maar dat geeft, zoals ik in die blogpost ook al schreef, helaas een serieus foutief beeld.

Ik doe me niet voor als iemand die ik niet ben, zo zitten mijn blog en ik niet in elkaar. De grote lijnen van mijn gezondheid en onbehaaglijke gevoelens die ermee gepaard gaan krijgen hier soms een plaats – in het begin meer dan nadien – en de rest hield ik tot nu toe liever voor mezelf. Misschien niet altijd even slim denk ik.

Eenzaamheid, nóg een verborgen reden die menig zieke mens aan het bloggen krijgt. Toen ik begon was dat toch wel de voornaamste reden. Onder de mensen zijn, al was het dan virtueel. Toch weer een beetje ‘Iris’ willen zijn (of evengoed Marleen, Inge, Josefien, Anna, Martine, Christel,…). Tegelijk is het een mes dat langs twee kanten snijdt. Je kan niet altijd mee met de grote hoop. Stressbestendig ben ik niet meer. Als ik zelf een moeilijke periode heb kan ik er nog weinig bij hebben. Ik ben heel empathisch maar door het ziek zijn heb ik mezelf daarin grenzen moeten opleggen. Ben ik fysiek over mijn limiet gegaan dan moet ik me echt concentreren op mezelf en de ‘randanimatie’ zo laag mogelijk houden. Bloggen moet op een lage pit, gemeenschappelijke creatieve uitdagingen moet je afbreken, uitstapjes zijn te ver weg en/of te vermoeiend, afspraken moet je op het laatste moment annuleren,… Dit alles kan heel asociaal overkomen, daar ben ik me van bewust, maar het kan nu eenmaal niet anders. Het drukt je wel constant met de neus op de feiten… je bent anders.

Je hoopt dat je (blog)vrienden en lezers niet afhaken. Uit het oog is nu eenmaal dikwijls uit het hart. Vooral het wel willen en toch niet mee kunnen doet me soms nog in een dip(je) belanden. Soms laat mijn blog me daardoor eenzamer achter dan ooit. Er positief mee omgaan is de boodschap. Met momenten toch een moeilijke kwestie.

In het echte leven denken de mensen soms dat ik gezond ben omdat er uiterlijk niets aan me te zien is en dat brengt me dan in een heel lastig parket. De ene keer heb ik veel energie en kan ik mee, de andere keer lijkt het wel oorlog binnen in mijn lijf. Niemand die het merkt maar toch is er ook dan dat verwachtingspatroon waaraan ik wil kunnen voldoen – dat telt trouwens ook voor het bloggen – en dat is heel frustrerend want dat lukt me gewoon niet altijd. Hoe dom! Noemen ze dat niet leren aanvaarden? Na 17 jaar ziek zijn en meer dan 10 jaar bloggen zou ik de klappen van de zweep toch al volledig moeten kennen, nee? Vallen en opstaan vrees ik.

Thuis ben ik de vrouw met de chronische ziekte(s) en de fysieke ongemakken die zelden spontaan kan doen waar ze zin in heeft omdat er altijd rekening moet gehouden worden met lijf en leden (maar dat soms toch doet en dan tegen de lamp loopt). Op de blog ben ik nog altijd diezelfde vrouw maar laat ik voornamelijk de goede momenten zien. Een keuze die ik misschien wil herbekijken. Dat een blogpost soms in 5 of meer keer geschreven is ziet niemand, dat je na het posten ervan een hele week onder de radar blijft wél. Daar heb ik problemen mee. Ik weet niet waarom ik zoveel belang aan hecht aan wat mensen van mij denken. Er vanaf raken zou fijn zijn.

Ik ben Iris niet maar wil me wel zo voelen terwijl ik tegelijk niet wil dat de mensen me zo bekijken. Hoe contradictorisch. Stof tot nadenken zou ik zeggen. Of niet?

ik ben iris niet, art journal

 

Dit lees je misschien ook graag...

10 reacties

  1. zegt:

    Sluit me helemaal bij de woorden van Mijntje aan.

    1. Nana zegt:

      Dat is lief. 🙂

  2. zegt:

    Goed artikel weer! Altijd een lastige keuze: deel je op je blog alleen de mooie dingen of ook de worstelingen? Je mooie foto’s en art journals, maar ook je persoonlijke verhalen, beiden zijn mooi om te lezen.

    1. Nana zegt:

      Dank je Mijntje!

  3. Goed om te schrijven en te lezen. Ik denk dat er veel mensen zijn die hiermee worstelen.
    Ik weet sinds een tijd dat ik een vorm van autisme heb. Dat wil ik wel delen, maar het is fijner om mijn mooie dingen van het leven te laten zien. Soms heb ik inspiratie om de worsteling te verwoorden, maar dat is moeilijk genoeg. Jij schrijft dat mooi. Dikke kus.
    Voor mij is bloggen stilaan ook het sociale contact geworden. Dat gaat mij in het echte leven moeizaam af.

    1. Nana zegt:

      Jouw situatie is ook niet gemakkelijk Ageeth. Sterkte! Welke taak bloggen nog juist heeft in mijn leven is me niet altijd even duidelijk. 🙁 Ik kan me in het echte leven gelukkig nog vasthouden aan de mensen die me wel steunen en begrijpen.

  4. zegt:

    Ik begrijp wel dat het moeilijk is om altijd eerlijk te zijn over hoe jij je voelt. Eigenlijk wil je gewoon super gezond zijn maar helaas, dat ben je niet. Ik denk dat je altijd wel zult blijven afwegen wat je wel en niet vertelt op je blog. Maar wees er van overtuigd dat je blogvrienden begrip hebben.

    1. Nana zegt:

      Wel ik ben, bij wijze van spreken, al verschillende keren met mijn hoofd tegen een muur gebotst als het op begrip aankomt dus daar vertrouw ik al lang niet altijd meer op Marty.

  5. zegt:

    Wat een goed artikel. Dikke knuffel X

    1. Nana zegt:

      Dank je.

Reacties zijn gesloten.