Als ik er de tijd en de energie voor heb sla ik die vraag niet af. Zeker niet als het van een blogmaatje komt waar je al jaren contact mee hebt maar die je nog niet IRL hebt ontmoet. Ook al wonen we niet zo ver van elkaar, het was er om de één of andere reden nog niet van gekomen. Nu dus wel. Een ander blogmaatje was ook uitgenodigd en dus zagen zij en ik elkaar sneller terug dan verleden week gedacht. Na de rondleiding in het prachtig verbouwde huis en de nieuw aangelegde en zeer rustgevende tuin gingen we aan tafel voor de lunch. Het werd er ééntje van bijna 9 uur. Niet zó overdreven, toch? Toen ik de eerste keer op mijn horloge keek was het kwart voor 5. Toen ik een tweede keer keek, half 8. Lichte paniek kwam in me op omdat ik niet verwacht had zo lang van huis te zijn en dus geen eten had voorzien voor mijn wederhelft. Een sms moest hem duidelijk maken dat ik was blijven plakken en er waarschijnlijk later op de avond toch nog iets te eten op tafel zou verschijnen. Helaas voor hem heeft het nog bijna een uur geduurd voor ik in mijn auto stapte want haar man , die er nog even bij kwam zitten, bleek een even grote gezellige babbelkont dan wij te zijn. Toen ik rond 9u dan eindelijk thuis kwam had mijn halve trouwboek zichzelf al een smoske gemaakt met het brood waarvan ik dacht dat het op was. Als ik dat geweten had, was ik gegarandeerd langer blijven plakken. In het Antwerpse noemen ze zo iemand een “plekpleuster”.
