Geld geven als kado, het is zo normaal als wat tegenwoordig. Dat zomaar in een omslag steken doen we niet graag. Een quote van Pierre Corneille zou in het geval van de kado’s die we meenamen naar de laatste 2 trouwfeesten waar we naartoe moesten wel kunnen tellen.
“The manner of giving is worth more than the gift.”
Toen ons nichtje verleden jaar trouwde hadden we een soort tomboladoos voorzien. We deden dat met een mooi houten kistje (dat ze nadien nog als bloembak konden gebruiken) vol met witte omslagen. In elke omslag zat wel iets. Soms een grappige ‘liefde is…’ tekening, een ‘volgende keer beter’ bonnetje, een ‘tegoed bon’ en uiteraard ook hier en daar ene met geld.
Achteraf hoorden we dat ze er veel plezier mee hadden. Letterlijk en figuurlijk.
Dit weekend waren het vrienden van ons die, na 20 jaar samen, uiteindelijk toch in het huwelijksbootje stapten. Een huwelijkslijst heeft zo’n koppel natuurlijk niet, tenzij hun hele hebben en houden na al die jaren tot op den draad versleten is. Geld dus… Een postje op de blog van Billy bracht me op het idee voor hun trouwkado.
Ik plakte muntstukken her en der op een tape, véél tape, en ik maakte van het geheel een bijna onmogelijk te ontwarren kluwen. Het pakket stopte ik in een mooie gouden doos met daarop de sticker “Deze doos is geld waard.” Ze lieten al weten dat het een serieus karweitje is. Benieuwd hoe lang ze hebben moeten prutsen.
Gelukkig doe ik niet altijd zo zot met mijn kado’s en heeft Lies haar giveaway makkelijk(er) kunnen ontdekken. Ik was er zo op uit om alles mooi in te pakken en te versturen dat ik vergat om er foto’s van te nemen. Snoepjes, een koffiemok, kookboekje voor chocoladecakes, zaaibakje met zomerbloemenzaadjes en een muursticker (Home is where the story begins).
The manner of giving? Met de glimlach en haar postbode had dat ook begrepen want die stond aan haar deur met een even grote smile.
