De ene keer lukt wandelen me beter dan de andere. Hete tenen, brandende tenen, noem het zoals je wil, is vooral ontzettend pijnlijk. Ik wandel dus letterlijk met hete tenen door Vlaanderen. Nen heten teen betekent in het Antwerpse iets heel anders. Was het dat maar, hahaha! Ook al is de pijn na een tijd niet te harden, ik geef niet op.
Dat schreef ik enkele weken geleden als inleiding voor een nieuwe onafgewerkte post. Maar kijk, ondertussen weet ik wat ik heb. Nu ja, tenminste wat we vermoeden dat ik heb. Erythromelalgia heet het zeldzame beest en er is niks aan te doen. Ik begin een pijnbehandeling in de hoop dat die zal aanslaan. Verder schreef de dokter zwaardere pijnstillers voor. Die heb ik nu altijd op zak.
Gedaan met wandelen zou je dan denken hé. Nee hoor, dan ken je mij nog niet. Door een tijd geleden met de kinderen te gaan wandelen merkte ik dat het veel beter gaat als ik heel traag stap, m.a.w. op kinderniveau, en door af en toe te stoppen. Gaan zitten en voeten luchten is nog beter maar dat is in de koudere maanden niet altijd mogelijk natuurlijk. In elk geval, we wilden dat graag zo snel mogelijk uittesten. Het eerste weekend van het jaar namen we daarom in Gierle de kleinste wandeling voor onze rekening en werkten die traag maar gestaag af. De eindmeet haalde ik net niet.
In een café vlakbij kwam ik bij van mijn teleurstelling. Niet alleen omdat ik de wandeling niet zonder problemen kon uitlopen maar ook om de blikken van de mensen. Ik voelde hun ogen in mijn rug branden en toen ze ons – in een tempo waarop ik jaloers ben – voorbij staken draaiden ze ook nog eens hun hoofd om. Als dan even later een kwakkelend bejaard koppel je in snelheid pakt moet je wel even slikken hoor.
Kijken naar wat je wél hebt/kan – de gouden regel in de top drie van iemand die chronisch ziek is – kon ik op dat moment echt niet opbrengen.
Vol van liefde
is het zalig wandelen.
Met vingertoppen
door berg en dal.
En met fantasie.
Daar zijn vingertoppen voor.
En de liefde…
(raamgedicht gespot in Sint Kathelijne Waver)
Wel laat ik een voorbeeld nemen aan het gedicht en bij een volgende wandeling in gedachten op mijn vingertoppen lopen. Baat het niet dan schaadt het niet en (om)kijken doen ze toch. In mijn art journal ziet dat er zo uit…
Vervelend, die teleurstelling als het niet lukt, veel sterkte!!
Begrijpelijk dat je nu het even niet op kan brengen om flink te zijn. Het gaat straks wel weer wat beter, vast, maar nu even niet. Heel soms, gelukkig niet al te vaak, ben ik een paar weken licht depressief. Het gaat altijd weer over. Sterkte.
Inderdaad. Ik zie het als een dip. ‘t Gaat altijd weer over. 🙂
Ik vind je dapper, moedig. En wat een doorzettingsvermogen, daar kunnen mensen die niet ziek zijn nog eens een voorbeeld aan nemen. Accepteren lijkt me het moeilijkst, ik protesteer al bij een griepje… Veel sterkte!
🙂 Ik doe mijn best.
sterkte!
Knap geschreven. Leven met een chronische ziekte is niet gemakkelijk maar het komt goed, weet ik uit ervaring. Uiteindelijk is daar acceptatie en het vermogen om te genieten van de kleine dingen.
Veel liefs van Katrien.
Acceptatie was er al lang maar telkens komt er weer wat nieuws bij. Downs die in ups binnenwandelen zijn het moeilijkst. Genieten doe ik altijd hoor. 🙂
Elke afwijking van de norm levert blikken en dergelijke op. Ik schaamde mij soms voor de medemens als ik merkte hoe ze mijn moeder in haar rolstoel ‘behandelden’. Het valt niet altijd mee om daar boven te staan. Jij leeft met opgeheven hoofd je eigen leven, hoera!
Mooi hoe jij je ziekte toch met humor benadert via dit prachtig werkje in je art journal. Chapeau!