30 jaar geleden is mijn vader ziek geworden. Net na de familievakantie in Italië werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hij stierf, 5 november, 29 jaar geleden aan een hersentumor. Het lijkt of het gisteren was. Elk jaar weer speelt de film van toen zich af. Het doet nog evenveel pijn.
Toen we onlangs op vakantie gingen naar het zuiden wilde ik graag enkele dagen in Italië doorbrengen. Ik speelde al zo lang met dat idee maar nu dreef ik het ook door. Het dorp bezoeken waar we als familie elk jaar gingen. Puur uit nostalgie. Het was bijna niet te geloven hoe 30 jaar later alles nog zo herkenbaar was. Ik werd er zowaar niet goed van. Het winkeltje op de hoek van de straat was er nog en was ook amper veranderd. De straat, het appartement, de winkels, de dijk,… het leek niet eens zo lang geleden. Ik wist nog exact de weg van de dijk naar het appartement, toch een kwartiertje stappen. Het werd een heel geladen en speciale dag daar in Ligurië. Met geen pen te beschrijven hoe gelukkig ik was om alles na al die jaren zo herkenbaar terug te zien. Ja, het waren mooie tijden, mijn jeugdjaren. Spijtig dat ze zo snel moesten eindigen.
