Shit, wat ben ik weer moe. Dat was mijn eerste gedachte toen ik vanmorgen wakker werd. Vlug vergeten, was mijn tweede
gedachte. Tijdens deze soesperiode van het wakker worden dacht ik ook nog even aan het boek waarvan ik gisteren de laatste
pagina’s las: Eva’s oog van Karin Fossum. Deze schrijfster was me aangeraden door mijn schoonbroer. Het boek is me
uiteindelijk wel bevallen. In het begin kwam het nogal traag op gang. Tot bijna aan het midden van het boek had ik niet echt de
neiging om uit te kijken naar de volgende keer dat ik er in zou kunnen lezen. Laat dat voor mij nu juist de maatstaf zijn voor een goed boek. Er kwamen ook geen
geheimen in voor. Spijtig. Ik hou van boeken met geheimen en mysterie! Vooral als er familiegeheimen in het spel zijn.
