Onlangs toverde iets simpels een brede lach op mijn gezicht. Ik reed onder een tunnel van kruinen en de
bladeren vielen met bakken uit de hemel. Ik moest onmiddellijk denken aan de kindjes van de Venz reclame en
voelde me net als hen. Het gaf me een kinderlijk en heerlijk gevoel van geluk. Daar moet ik bij het naar huis
rijden straks een foto van hebben, dacht ik bij mezelf. Helaas, toen ik terugreed was de wind gaan liggen. Niks
bladerenregen meer maar dat korte geluksgevoel nemen ze me niet af.
