Poetsvrouw of geen poetsvrouw, zo zou ik mijn huis nooit achterlaten. Normaal wordt je aan ons huis proper onthaald hoor. Onverwacht kwam er een plaatsje vrij op de planning van de dakwerker en zijn ze vandaag het dak komen ontmossen. Ik kon dus niet weg én ik had een geldige reden om te niksen. Omdat ze werkten met hogedruk en de druk op onze leiding maar net genoeg was voor hun machine, mocht ik in huis alleen heel kort de kraan opendraaien, geen wasmachine opzetten, geen vaatwasser,… Het leek me een zalig dagje te worden (wat telefoontjes doen, tijdschrift en blogjes lezen, koffieklets met dochter,…) tot ik na een paar uurtjes de deur opentrok en de chaos zag die er ondertussen buiten was aangericht.
Ik kreeg het op slag Spaans benauwd. Al het mos van het dak was, uiteraard, verspreid geworden op en rond het huis. Een vieze brij, overal waar je kon kijken. Toen die man mijn gezicht zag verzakken van een brede lach naar een ongeruste grim stelde hij me direct gerust: “Geen zorgen madam, ik kuis dat allemaal op,” zei hij. Jaja dat ken ik, dacht ik bij mezelf. Met de rolgordijnen naar beneden wachtte ik het einde van de werken af. Toen ik nadien buiten kwam was alles inderdaad terug proper gemaakt. Zelfs de planten in de tuin had hij allemaal weer afgespoeld. Knap werk.
Het dak kan er weer voor een paar jaartjes tegen. Nu komen ze nog alle ramen en deuren in een mooi kleur grijs schilderen, een veranda zetten, een nieuwe tuinpoort, eventueel een andere carport, de tuin een beetje aanpassen voor een kinderhoek…. Ventje weet weer waar hij voor gaat werken. Zo lang je alles kan laten doen is dat voor mij prima zei hij. En die poetsvrouw die komt er ook hoor… als ik er eentje vind tenminste.
