3 jaar geleden schreef ik:
“Ook bij ons staat de kerstboom ondertussen. Het is altijd een gezellige traditie, de boom opzetten en het huis versieren onder begeleiding van de kerstmuziek gezongen door Elvis Presley. Toen de kinderen nog klein waren was het natuurlijk veel leuker. Al jaren doe ik dit nu op mijn eentje, maar versterking is op komst hé. Ventje zet mee de boom in elkaar en fatsoeneert de takken en dan zit zijn taak erop. De boom in de tuinkamer is veel kleiner en die maak ik dan ook al een paar dagen voordien klaar. De decoratie van de grote boom is nog altijd dezelfde dan toen de kinderen klein waren. Dit jaar heb ik er voor de verandering rode lichtjes in gedaan in plaats van witte. Hoewel het ’s avonds een heel feeërieke uitstraling heeft, voelt het niet juist aan. Volgend jaar toch maar weer witte? Het nieuwe dit jaar zijn speculaasharten. Niet alleen ogen ze mooi maar ze verspreiden ook een heerlijke kerstgeur. En de hond, die heeft het ook geweten en geroken. Toen ik gisterenmorgen even de post uit de brievenbus ging halen heeft hij zomaar eventjes snel twee koeken uit de boom gehaald en opgegeten. Hij was nog aan ’t knabbelen toen ik de living binnen kwam. Amper 30 seconden was ik buiten! Het is voortaan dus oppassen geblazen want er hangen er nog 3 op hondhoogte. Nu hij de smaak te pakken heeft…”
Gisteren de boom gezet. Helemaal zelf en daardoor ben ik er wel een hele dag zoet mee. Ondertussen is het nog maar één boom omdat de tuinkamer na de verbouwingen geïntegreerd is in de keuken. De living is nu masterbedroom en de veranda is nu living. Nu ja, voorlopig toch. Mezelf kennende zou het wel kunnen dat ik dit ooit nog een keer terug verander. Eén grote boom zetten we zo in de veranda dat we die ook vanuit de keuken kunnen zien. De rode lichtjes werden de jaren nadien weer enkel witte om dit jaar wit én rood te worden. De traditionele versiering is gebleven maar er zijn zijden bloemen en hartjes”ballen” bijgekomen. Ook de koeken hartjes zijn gebleven. Twee jaar op rij is de hond van de koekjes gebleven en zodoende riskeerde ik het om er van in het begin op “hondhoogte” te hangen maar hij was me toch weer te slim af. Hij wachtte niet eens tot ik de kamer uit was. De eerste keer ’s middags is het bij een hap gebleven maar ’s avonds was hij weg met een hele koek. Mét lint en al speelde hij die binnen. Zijn kakjes zullen vandaag een feestverpakking krijgen.
