Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van mijn ventje. Plannen vanmiddag? Die had ik maar wilde ik gerust uitstellen voor een gestolen namiddag samen met hem. Wat denk je van een cinemake, zei hij. Het was al geleden van ‘De zaak Alzheimer’ dat we nog geweest waren. Wij dus naar Utopolis voor ‘Loft’. Bij een filmke hoort een grote doos popcorn. Zo’n lekkere zoete. Ik maak er al wel eens zelf maar deze smaakte beter. Als je zo aan de kassa staat te wachten zie je dat niemand van de popcorn kan blijven tot die betaald is. Die handen grabbelen allemaal in de doos dat het niet schoon is. Het ruikt ook zo heerlijk hé. Aan de mensen die samen met ons op de trap liepen: “Ja, dat was ik die lachend zei dat het stom zou zijn om met zo’n volle, tot aan de rand gevulde, doos te struikelen.” Aan de mensen die in de zaal in onze rij zaten: “Ja, dat was ik die tijdens de reclame diezelfde, nog altijd vrij volle, doos uit mijn handen liet vallen tussen de fluwelen zetels. Overal giechelende trienen en grijnzende mannen. Pfff, der zat nog genoeg in om van te smullen tijdens de film. Tijdens de schitterende film trouwens. Ene met een verrassend einde. Je moet hem
gezien hebben! Al is het maar alleen voor Koen De Bouw.
