Ze zijn er, ze zijn er,…. Lang geleden dat we nog met zo’n brede smile ontvangen werden. De weergoden waren ons goed gezind (dank u Sinte Pieter) en we konden aperitieven op het terras. Een visconsommé en een garnalenhapje vergezelden het glaasje Cava (of waren het twee glaasjes, dat kan ook) gevolgd door een bootje van aardappel met gerookte paling. Er werd over koetjes en kalfjes gepraat, af en toe doorspekt met een goei mop die smakelijk werd verteld door onze gastheer.
Vanaf toen werd het nog plezanter want we waren vooraf al verwittigd dat we gingen experimenteren met de wijn. Mijn ventje is wijnliefhebber en dat is door hen geweten. Er zouden een paar oudere flessen worden bovengehaald in de hoop dat ze goed om drinken waren en wat niet goed werd bevonden ging recht de gootsteen in. Een uitdaging die mijn ventje héél graag aanging. Het is enkel onder vrienden dat je zoiets kan doen hé. Het voorgerecht, een taartje met zalm en garnaal, en een preisoepje met truffelolie smaakten voortreffelijk en gingen samen met een glaasje Castel Roubine. Een wijntje zonder slechte opmerkingen.
Bij de volgende fles die openging hadden we allemaal onze twijfels. Een Lussac-Saint- Emilion van 1996 ging in het glas. De stop werd uitvoerig besnuffeld door de mannen maar al snel muf bevonden. We probeerden allemaal een eigen idee te geven van de geur die de wijn verspreidde. Het ging van muf en keldergeur tot kurk maar naar mijn bescheiden mening had hij gewoon de geur van een vuil onderbroek. Weg ermee dus. Iedereen natuurlijk plat van het lachen.
De Bergerac van 1996 die nadien open ging paste wonderwel bij het hoofdgerecht, duif met polenta en perzik gepocheerd in basilicumsiroop, en op de smaak en de geur ervan viel, na decanteren, niks aan te merken. Jeannine had, ongegrond, haar twijfels gehad. En de mannen wisten niet van ophouden want er volgde nog een lekkere Lalande-De-Pomerol van 1991.
Maar de grootste verrassing van de avond kwam toen Ivan zich nog een andere fles dacht te herinneren van 1991. Hij ging even naar een andere kamer en kwam terug met dé doos. Onze monden vielen open van verbazing want wat kwam er uit!? Niet een fles van 1991 maar een Sauternes, Chateau Gilette, Crème de tête van 1961!! Toen waren mijn ventje en ik nog niet eens geboren. Toeval wil dat dit een perfecte wijn is voor bij een dessert. Deze heerlijke zoete zonde gleed door onze kelen tijdens het verorberen van een schitterend taartje van chocoladecake met mascarpone en kersen, door de gastvrouw met liefde gemaakt. Ze kon er zelf ook goed van genieten.
De avond vloog voorbij en toen we op de klok keken bleek het ondertussen al tegen drie uur te zijn. Stilaan tijd om terug richting thuis te vertrekken. Spijtig genoeg. Dat er een volgende keer komt staat vast want geloof het of niet maar het leek net of we al twintig jaar met elkaar bevriend waren. Bedankt vrienden voor wat was, wat is en wat nog zal komen!
