Gisteren de kindjes van de crèche gehaald. Ze blijven tot een uur of vier hier vandaag. Alleen heb ik de pech dat ik vanmorgen wakker werd met een door mijn ziekte aangevallen rechterhand. Ik dacht eerst dat het nog zou meevallen maar het zit ondertussen al tot in mijn pols. Ik zou eens goed hardop willen vloeken maar dat gaat niet met het varkentje met grote oren dat hier rondloopt hé. Ach, moeilijk gaat ook en weet je, de lach van die kleine deugniet maakt veel goed. Het doet de pijn wat vergeten én… het doet mijn hart smelten.