Blij blij blij… het zonnetje schijnt! De voorlopig koude nachten en ochtenden nemen we er graag bij. De sofa is minder happy met dat zonneke. Geen warme lijven die zich komen nestelen… jaja, hij gaat weer stilaan eenzame tijden tegemoet. Gisteren was de mijne in elk geval een deel van de dag ‘home alone’. De tuin riep om gezelschap, aandacht en liefde maar vooral om onderhoud. Mijn lijf wilde niet echt mee en aangezien ik iemand ben die moeite heeft met grenzen, niks nieuws onder de zon, twijfelde ik een beetje. Er moest echt wel dringend werk gemaakt worden van een eerste opkuis en dus trok ik de tuinkleren aan. Mezelf een uur opleggen? Nah, niet na te leven. Ik besliste om te stoppen wanneer de klaargezette zak vol was en dat leek wel te werken. Euhm, ja oké, ik geef toe dat er eerst al een deel op de mesthoop verdween. Als het aan de hond had gelegen mocht ik de hele middag zijn doorgegaan.
Die hond van ons is er eentje met handleiding. Op pagina 35 lees je bijvoorbeeld: In de tuin wordt Sam bijzonder speels. Als je planten snoeit of opruimt komt hij zich graag moeien en doet hij niet liever dan het één en ander pikken. Doe op zo’n moment of je het erg vindt dat hij wat meeneemt en hij rent mét buit als een bezetene de hele tuin rond. De fun is er voor hem snel af als je het negeert. Dus, we negeren lang niet altijd want ook voor ons is het fun om hem zo te zien. Nog even en dat kan in een volledig opgeruimde tuin. Als het zonneke nog wat wil blijven hangen toch.
