Niks dan slijk zag ik gisteren. Het was namelijk hoog tijd om de oprit (40 meter lang en 3,5 meter breed!) een beurt te geven met hogedruk. Niet alleen de groene aanslag moest eraf maar ook al het mos en gras dat zich tijdens de wintermaanden in de voegen nestelde moest eraan geloven. Net dat laatste maakte van dit werkje een echte smeerboel. Van onder tot boven hing ik vol met slijksproeten en mijn jeans stond na een tijdje ook stijf van de vuiligheid. Niet erg prettig als je opeens beseft dat je binnen iets cruciaal vergeten bent en er niemand is die het je kan aangeven. Een paar keer stond ik dan ook in mijn bijna blootje (om jullie te sparen hier geen foto van dit intermezzo) op het terras om binnen te kunnen om het één en ander te halen. Mét kleren was dit echt wel uitgesloten. Gelukkig had ik het weer mee en bibberde ik niet uit mijn vel. Het nadeel van dit werk is dat je na de oprit ook de gevel, garagepoorten, tuinhuis etc. kan poetsen door al de opspattende viezigheid. Ik heb mezelf gisteren dan ook overtroffen. En ja, ik weet dat ik me dat vandaag en de komende dagen ga beklagen. Op het laatst had ik alleen nog de fut om de aanslag weg te spuiten en dat klinker voor klinker rondom de voegen afgaan bleef achterwege. Het zwaarste werk van de laatste 15 meter moet ik dus spijtig genoeg nog eens overdoen volgende week. Dit wetende hoop ik dat het volgende week alle dagen regent. Heb ik een uitvlucht om het (nog) niet te doen. Beter nog, ik geef mijn ventje dit weekend een krabber en laat hém de overige meters op zijn knieën doen! Liefst in de regen. Nah. Uit mijn vieze plunje stappen heb ik ‘s avonds erg letterlijk genomen. Kijg ik nu een staande ovatie? Nee, ik dacht al van niet. Het leven van een vrouw is hard.
