De schilders zijn hier dinsdagnamiddag begonnen en schieten goed op. Gisteren hebben ze door de regen die weeral als spelbreker fungeerde, binnenwerk gedaan. Nu ja, binnenwerk is een groot woord. Alle klapramen openen naar binnen en die moesten ze dus ook van binnenuit schilderen. Alle kleine ramen, schuiframen én deuren stonden daarom gisteren de hele dag open. Als je weet dat de temperatuur buiten 12 graden was kun je wel raden hoe de toestand van het puntje van mijn neus, mijn handen en mijn voeten waren. Ijsklompjes! Het is zelfs zover gekomen dat ik aan de strijk ben begonnen. Kan je dat geloven, ikke strijken!? Ja, zo erg was het. De koude zat op de duur tot op het bot en de enige remedie die ik zag was het stoomstrijkijzer bovenhalen en beginnen strijken om een beetje warm te krijgen.
Nergens in huis, behalve het chauffagekot maar dat is wat krap, was er een warm plaatsje of plekje waar het niet tochtte te vinden. Toen ik ‘s avonds in bed kroop kreeg ik het maar niet warm. Met een dikke pyjama, dikke sokken aan (iets wat ik zelfs in de winter zelden doe), een dons én een deken is het me na een hele tijd gelukt om in slaap te vallen. Toen ik vanmorgen opstond voelde ik een drukkend gevoel op mijn borst en in mijn keel. Ik ben er zeker van dat ik er een verkoudheid aan ga overhouden.
Vanmorgen zag het weer er beter uit met een blauwe lucht en zon maar ondertussen is het… beginnen regenen. Alle klapraampjes open, mijn ene schuifraam buiten en de andere helemaal open. Goed ingeduffeld (goed genoeg?) zit ik hier dus weer in de kou. Frisjes, héél frisjes is het hier met een binnentemperatuur van 16 °c. Niet echt aangenaam. Nog geen half tien en ik voel me alweer veranderen in ijs. Nu ja, we moeten erdoor en het is uiteindelijk voor een goed doel. Wat ik me wel afvraag en waar ik onnozel van word… waarom hebben alle werkmannen altijd die verdomde radio Donna opstaan!?
