Leef nu het kan, praat met Jan en alleman
Pluk de dag, wees paraat, laat zien dat je bestaat
Hou van het leven, het leven houdt van jou
Ga eruit zegt het voort, zodat iedereen het hoort…
(Uit Leef nu het kan, Jan Smit)
Ik hoor het liedje van Jan Smit door de radio schallen en denk bij mezelf… verdomme, ik doe niet anders, dat is nu net het probleem. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik met die ene vriendin had afgesproken, heel plezant, maar ondertussen alweer beschamend lang geleden. En zo zijn er nóg vele dingen die ik wil doen, mensen en plaatsen die ik wil zien, alleen… daarvoor ontbreekt me ook de tijd. Bloggen, koken, bakken, lezen, (genoeg) rusten, telefoneren, schrijven, koffiekletsen, winkelen, oppassen, (nog meer) rusten, fotograferen, poetsen, klasseren, knutselen, prullen, niksen,… Hoe steek je dat alles in een dag, een week of zelfs een maand? De tijd vliegt, tot die vaststelling was ik al lang(er) gekomen. Liet ik ergens steken vallen? Verspilde ik mijn tijd? Ikke dus op zoek naar eventueel verloren tijd die er helaas niet was/is. Zou er ergens in de wereld iemand zijn die wél wat op overschot heeft? Als je tijd kon bewaren zou ik sparen, sparen en nog eens sparen. Ach, eigenlijk ook geen snugger idee want ‘k zou het even snel weer opdoen en mezelf voorbij hollen. Dát zou pas een vorm van temps perdu zijn!
