Zondag gingen we op bezoek bij nonkel in het rusthuis. Toevallig was er een T-dansant in de cafetaria. Hij zat al aan een tafeltje te wachten. Ik keek wat rond en nam de zaal in me op. Aan de zijkant, maar in mijn gezichtsveld, zat een koppeltje. Beiden makkelijk voorbij de 90 schatte ik. Wat was het hartverwarmend om te zien hoe hij zijn hand op de onderarm van zijn vrouw legde, voor haar een teken dat hij om een kus vroeg. Even later zag ik hoe ze mekaar uit de stoel hielpen en even dicht tegen elkaar aangedrukt op de tonen van de muziek bewogen. Dansen kon je het niet noemen maar voor hen was het vast een uitspatting. Toen ze terug op hun stoel zaten legde ze haar hoofd een moment tegen zijn schouder om hem stilzwijgend te bedanken. Oh zo mooi!
Snel gingen her en der wat (rol)stoelen aan de kant. Een meneer van 93 kon maar niet van de dansvloer blijven. De mevrouw naast me had hem bij het middagmaal nog gevraagd of hij een dansje zou placeren. ‘Oh nee, zal niet lukken. Veel te pijnlijke knie mevrouw.’
Overal waar ik keek zag ik lachende gezichten, zingende monden, wiegende lijven en zwaaiende armen. De stramheid en pijn kon blijkbaar even vergeten worden. Ze gingen er op slag allemaal een pak jonger uitzien. Tja, muziek doet wat met een mens. Muziek uit jonge jaren des te meer.
Liefde en blijdschap om de mooie herinneringen aan de tijd van toen, dat was wat ik daar vooral zag. Een leven dat ze kunnen oproepen met foto’s, verhalen en ja, met mooie liedjes uit vervlogen jaren. Het maakt wat ooit was iets échter.
Het deed me denken aan wat ons zelf ooit te wachten staat. Wat mij betreft een zekerheid dat muziek een grote rol zal spelen, net als foto’s en verhalen, zolang het de mooie dagen maar levendig maakt. Én het bracht dit passend gedicht van Jacques Prévert naar boven:
La vie n’a pas d’âge.
La vraie jeunesse ne s’use pas.
On a beau l’appeler souvenir,
On a beau dire qu’elle disparaît,
On a beau dire et vouloir dire que tout s’en va,
Tout ce qui est vrai reste là.
Een vrije vertaling:
Het leven kent geen leeftijd. Echte jeugd verslijt niet. Het is makkelijk herinnering te noemen, het is makkelijk zeggen dat ze zal verdwijnen, het is makkelijk zeggen en willen zeggen dat alles gaat. Alles wat écht is, blijft.
Ontroerend en zo waar!