Coronatijd geeft tijd om te mijmeren. Heel veel te mijmeren. Deze crisis lijkt echt op een slechte film. Het genre dat ik eigenlijk nooit bekijk en ik weet weer waarom.
Momenteel lijk ik zelf mee te spelen in zo’n film en IK HAAT HET! Gelukkig loopt zelfs de meeste griezelige film meestal op het einde goed af en dat zal bij deze niet anders zijn. Wanneer dat zal gebeuren is momenteel nog koffiedik kijken maar goed aflopen zal het. Ooit komt er een einde aan deze coronacrisis, daar moet je in geloven.
Blijf in uw kot is al weken de boodschap. Nu dat thuisblijven op zich lukt zonder problemen. Wat de lockdown wél moeilijk maakt is het feit dat je sociale contact zich alleen maar op afstand afspeelt. Niet fysiek bij elkaar zijn… het is niet gemakkelijk. Gelukkig is er ook nog zoiets als post. Echte post! Om te sturen en te krijgen…
Helaas, we zijn we nog lang niet aan het einde van deze moeilijke periode. Waarom is fysiek van elkaar verwijderd zijn op vakantie niet zo moeilijk maar nu wel? Omdat het niet mag? Omdat het niet uit vrije wil is?
En wat de vakantie betreft, reizen is er voorlopig ook niet bij. Ook in Frankrijk is ondertussen alles al lang gesloten. Je mag er amper 1 uur per dag buiten en niet verder dan 1 kilometer van je huis verwijderd. Volgens onze vrienden ginder is Eygalières net als vrijwel elke andere plaats in Europa zo doods als maar kan. Of we eind mei al terug naar het buitenland zullen kunnen reizen is nog maar de vraag, nee is eigenlijk zo goed als onbestaand. Ach ja, er zijn erger dingen in de wereld dan een vakantie te moeten annuleren hé maar we missen onze tweede thuis wel.
Gezondheid is je grootste goed. Dat zullen nu wel meer mensen beseffen.
Dat manlief nu thuiswerkt vind ik een geluk bij een ongeluk. Ten eerste was ik enorm bang dat hij ziek zou worden maar ook dat hij de ziekte misschien zou binnenhalen en we allebei ziek zouden vallen. Hoe mijn lupuslijf op een aanval van het coronavirus zal reageren is iets wat me helaas dagelijks bezig/wakker houdt.
Er zit voorlopig niets anders op dan proberen er het beste van maken. Mijn coronadagboek helpt een beetje om alle gedachten, twijfels en angsten te ordenen kwestie van toch een beetje de slaap te kunnen vatten ‘s avonds. Het is ook een soort van plakboek geworden. Tot gisteren maakte ik mijn dagboek enkel op papier aangezien manlief mijn laptop had geconfisceerd voor zijn telewerk.
Sinds vorig weekend ben ik gelukkig in het bezit van een nieuwe laptop zodat ook ik verder kan. Zo kan ik mijn dagboek eindelijk op mijn blog plaatsen. Niet chronologisch en geen cijfers wat betreft besmettingen en doden. Met dit dagboek wil ik gewoon mijn dagelijkse leven in coronatijd op de blog zetten en vooral ook proberen om zoveel mogelijk de positieve aspecten naar boven te halen.
Dat positivisme lukt de ene dag al beter dan de andere. Wie goed kijkt vindt alle dagen wel iets om blij van te worden. De zon helpt enorm. Zo blij met het lenteweer!
Wat je ook doet…
BLIJF IN UW KOT!
Eigenlijk wel een goed idee om een Corona dagboek te maken. Nog dagen genoeg denk ik.
Méér dan genoeg vrees ik Toos.