Uiteindelijk deed corona verleden week ook in onze familie zijn intrede. We worden rechtstreeks en onrechtstreeks getroffen, door ziekte en dood. Het bleef lang een “ver van mijn bed show”
Om de twee weken doe ik mee met de corona-enquête van de Antwerpse universiteit en tot hier toe kon ik elke keer “neen” antwoorden op de vraag of ik iemand kende die besmet was maar nu komt het dicht, héél dicht… Het gezin van zoon is getroffen door het virus. Allemaal zijn ze ook ziek. Tot hier toe gelukkig zonder ziekenhuisopnames. Dat het zo mag blijven please. In de klas van de jongste kleindochter is er ook een kindje besmet. De school besliste dat de kinderen gewoon naar school mogen maar buitenaf best geen sociale contacten onderhouden. Vreemd vind ik dat maar bon, wie ben ik. We zullen onze kinderen en kleinkinderen dus voorlopig helemaal niet meer te zien krijgen. Zelfs niet op afstand. Tot daar het rechtstreekse.
Wat het virus onrechtstreeks aanricht is minstens even erg. In de rusthuizen bijvoorbeeld. Wij zullen deze week onze hoogbejaarde nonkel, koosnaam Coco, die sinds 3 jaar in het rusthuis verbleef begraven. Nee, hij was niet besmet. Toch heeft zijn dood onrechtstreeks met corona te maken. Zijn lichaam was (het) moe. Door zijn doofheid was telefoneren en virtueel contact met hem tijdens de lockdown onmogelijk. Zelfs niet met hoorapparaat dat het trouwens met regelmaat van de klok begaf. Toen we wél terug op bezoek konden mochten we niet knuffelen en dat viel hem heel zwaar. Op afstand en met ontsmettingsdoekjes in de hand om al wat we aanraakten meteen te kunnen ontsmetten, hij zag het droevig en met lede ogen aan. Na een val verbleef hij een poos in het ziekenhuis. Bezoek verboden. Zowel voor hem als voor ons niet leuk. Zijn gezondheid ging er de laatste weken snel op achteruit. De kracht was eruit. De goesting ook. Het was geen leven meer zo. Dat hij het vaccin niet meer zou meemaken zei hij meermaals. Hij voelde het blijkbaar aankomen.
Vandaag wordt hij gecremeerd, morgen uitgestrooid op het kerkhof. Het wordt een heel intieme dienst én gezien de situatie volledig in open lucht, alles op het kerkhof dus. Met z’n 4 zullen we zijn om hem er een laatste eer bewijzen.
Het zijn rare tijden, ook en vooral om te rouwen. Het is dit jaar al de derde begrafenis binnen de familie. Bij de twee vorige konden/mochten we niet aanwezig zijn wegens de coronamaatregelen. Troost zoek je nu in je eigen gezin of per telefoon bij derden. Geen arm om elkaars schouder, geen aai als gebaar van medeleven.
Zelf haalde ik altijd al graag steun uit schrijven en/of tekenen. Ook nu helpt het om het verdriet te plaatsen. Hoe ik de situatie zie vertaal ik deze keer in mijn art journal zo…
De schaduwzijde van 96 levensjaren schaaft en klopt. Van tijd tot tijd galmt het zwart.
Uren, dagen en maanden heeft hij voor het raam zitten kijken. Niemand in de kamer of leed ontsmet en in stilte gedragen. Op afstand.
2020, dat is verzen maken en geen rijm kunnen vinden. Droefgeestig wachten.
Het open raam roept. Het eeuwige licht lonkt.
2020 eist zijn tol. Onverbiddelijk, onrechtstreeks en overal.
Nooit meer onder elkaar. Voor altijd op afstand.
Maar forever Coco!
Nana © Tartelette Maison
Hoop dat het gezin van jullie zoon snel weer minder ziek zal zijn. Sterkte !
Dank je. Ze zijn er nog niet helemaal vanaf maar dat schijnt nog maanden te kunnen duren.
Gecondoleerd! We vinden altijd wel een vorm om te rouwen die ons past, alleen de echte nabijheid is niet te vervangen.
Dank je. Nee rouwen op deze manier is echt vreselijk!
Dikke knuf en snelle beterschap voor het gezin van je zoon!
Dank je.