woede vaccinatie journaling
gedicht persoonlijk schrijven woord in beeld

Coronadagboek, gezond verstand meneer Beke

Het blijft sudderen, de woede om de vaccinatiestrategie. Niemand met gezond verstand kan uitleggen hoe het kan: risicopatiënten met “voorrang” zullen toch als laatste in de rij volledig beschermd zijn.

Vaccinatiestress

Twee dagen na mijn vaccinatie moest ik uit voorzorg bloed laten prikken. Een paar weken vol stress volgden. Zou ik wat overhouden aan die eerste prik? De dokter kon me niet volledig geruststellen omdat ze het zelf niet wist. Het zou van het vaccin kunnen komen maar ook (toevallig?) door mijn ziekte. Een ongelukkig samenloop van omstandigheden zeg maar. Hou het in de gaten en bel maar als er wat is, zei ze. Daar moest ik het mee doen. Hoe ga je ermee om, met de angst? Hoe ga je om met de stress? Ik heb diep gezeten. Heel diep. Op het randje van een depressie af. Kon er zelfs niet over praten met mijn beste vriendin. Ik was boos op alles en iedereen.

Het feit dat er vooruitzichten waren, de fameuze inkorting van 12 naar 8 weken, die uiteindelijk toch niet voor mij bestemd waren omdat ik mijn uitnodiging al gekregen had maakten het plaatje nog wat ingewikkelder. De frustratie en woede nog wat heftiger. Rondom mij werd iedereen geprikt met Pfizer. Zag iedereen uit naar een mooie zomer. Zelfs jonge gezonde mensen zouden minstens een maand eerder (en zelfs nóg vroeger) dan een risicopatiënt volledig beschermd zijn. Was dat dan het effect van de fameuze voorrangslijst.

Voor mij bleef enkel het vooruitzicht over op wéér een zomer met angst om besmet te worden. Op nog een paar maanden extra met weinig sociaal contact en het zwaarste van al.. met afstand houden van mijn kroost. Ik probeerde door een roze bril te kijken, iets wat me meestal goed lukt. Deze keer dus niet.

Waar zat de logica in de hele vaccinatiestrategie!? Het maakte me alleen maar verdrietig. En samen met mij veel lotgenoten!

AstraZeneca

Tja, je moest maar pech hebben; risicopatiënt zijn en gerust zijn dat je voorrang kreeg bij de vaccinaties om dan tot de conclusie te komen dat je uiteindelijk pas als laatste in de rij – op het einde van de zomer – genoeg beschermd zal zijn tegen Covid19. Ik heb dus helaas die pech en ik kan mijn woede en frustraties daarover maar geen plaats geven. Het klopt gewoon niet!

  • AstraZeneca niet aan risicopatiënten geven kan niet zeiden ze. Ik zou het begrijpen mochten er meer AZ-vaccins geweest zijn dan bijvoorbeeld Pfizer.
  • Een ander vaccin kiezen kan niet zeiden ze, zelfs niet bij een grondige reden. Het zou de vaccinatiestrategie alleen maar vertragen. Ik zou het begrijpen als de meerderheid van de bevolking een grondige reden had.
  • Je zal na 1 prik al beschermd zijn tegen hospitalisatie susten ze. Maar dus niet voor de nieuwe varianten zoals nu blijkt.
  • De tijd tussen de 2 prikken voor iedereen inkorten kan niet zeggen ze. We wachten of er voldoende levering zal zijn. Hahaha, yeah sure. Ik zou het begrijpen als het écht onmogelijk was. Werd ons 2de vaccin uit voorzorg dan niet al apart gehouden zoals eerder beweerd?
  • Of nog, is een nieuwe uitnodiging sturen dan zo’n onmogelijke klus zoals Wouter Beke beweerd?
  • En dan nu ineens opwerpen dat het misschien beter is om als tweede prik dan maar Pfizer of Moderna te geven? Sorry hoor, staat er “proefkonijn” op mijn voorhoofd geschreven? Is het al niet genoeg dat ik een vaccin hebt geaccepteerd zonder dat er onderzoek gedaan werd of dit wel zonder gevaar is met mijn auto-immuunziekte?
  • Was het verantwoord om meteen zo zwaar te versoepelen met variant Delta die op de loer ligt? Ik zou het begrijpen als iedereen volledig gevaccineerd zou zijn. Hopelijk zitten we niet met een vierde golf tegen de tijd dat ik weer kan ademen.

Journaling en schrijven.

Praten kon ik niet maar gelukkig lukte het schrijven in mijn dagboek wel. Ook mijn junk journal heeft me geholpen met het verwerking van mijn angsten. De ene collage volgde de andere op. Het luchtte op.

Op het bericht van minister Wouter Beke dat een verkorting tussen 2 prikken voor iedereen te moeilijk was – want nieuwe uitnodigingen sturen was ingewikkeld – vloeide er volgend gedicht uit mijn pen. Een soort open brief naar de minister.

Beste meneer Beke,

De zomer van de vrijheid zal weldra losbarsten. Terrasjes en stranden vol. Blije gezichten, overal lol.

Voor een niet-essentiële burger (ja zo voel ik mij) met AstraZeneca in de arm is de tijd nog niet rijp, voelt die late 2de prik als een ernstig vergrijp.

Ik lig roerloos, zonder slaap, het water aan de lippen, kan enkel op de vaccinatiestrategie vitten.

Er werd hoop geboden van vroeg en snel, op niet wéér een zomer kwetsbaar en bang, maar voor velen onder ons duurde de euforie niet lang.

Uiteindelijk komen heel wat risicopatiënten als laatste aan de beurt. Begrijpen wie begrijpen wil. Acht of 12 weken maken wél het verschil.

Het verschil tussen Belgische logica en normaal gezond verstand, maar dát is blijkbaar teveel gevraagd in dit land!

Het zou nochtans anders kunnen als je langs het -volgens u – moeilijk pad zou gaan. Ik draag het maar even aan.

Want moeilijk gaat ook meneer Beke, daarin staan wij steeds op de eerste rij. ’t Is meestal onze enige weg naar vrij en blij.

Ook nu weer.

Vriendelijke groeten, Nana – risicopatiënt op de “voorrangslijst”

Gouden kooi, zomer 2021

Dit lees je misschien ook graag...