Vergeving schenken is niet altijd makkelijk, je verzoenen met een bepaalde situatie ook niet. Hoe moet dat als je na een zoveelste dreun een muurtje rond je hart hebt gebouwd?
Net op het moment dat mijn “Laat het los” mantra enig effect begon te krijgen kwam daar die ene trap teveel. Ik voelde hoe het muurtje zich na een stevige huilbui als vanzelf omhoog trok en me een soort van rust schonk. Zelfbescherming denk ik. Mijn hoofd dat mijn hart wil beschermen tegen een pijn waarover ik geen controle heb.
Zonder coronacrisis was de situatie zoals hij nu is er helemaal niet gekomen, daar ben ik van overtuigd. Afstand houden is voor het bestrijden van het virus één van de oplossingen, in dit geval is het de boosdoener. En aangezien afstand houden voorlopig nog nodig is ziet alles er eerder hopeloos uit. Wij zullen niet de enigen zijn die door de coronacrisis en om welke reden dan ook veeleer verderaf dan dichterbij sommige van onze dierbaren zijn beland.
Momenteel wil ik de personen in kwestie liever even mijden. Onder emotie zeg je nogal makkelijk de verkeerde dingen of zaken waarvan je later spijt hebt dat ze gezegd zijn. Ooit moet erover gepraat worden dat is zeker maar of de onderlinge relatie er ongeschonden zal uitkomen weet ik niet. Voor nu laat ik het even bezinken, laat ik het even los en wil ik er ook helemaal niet meer aan denken. Het zit in een afgesloten lade. Het van me afschrijven moet voorlopig volstaan om ermee om te gaan. Of er niet mee omgaan, ‘t is maar hoe je het bekijkt. Dat muurtje heeft ervoor gezorgd dat ik dat kan.
Gemis van goederen is te herstellen
maar armoede van het hart is hopeloos.
Michel de Montaigne
Om de één of andere reden voel ik me enorm aangetrokken tot heiligenbeelden, kerken en begijnhoven. De foto van de Heilige Rita werd trouwens genomen in het begijnhof van Herentals. Van waar die aantrek komt weet ik niet direct. We werden thuis wel katholiek opgevoed maar ik ga al lang niet meer naar de kerk en echt gelovig kan ik mezelf ook niet noemen. Toch steek ik op moeilijke momenten een kaarsje aan bij de beeltenis van één of andere heilige. Als het in mijn ogen een uitzichtloze situatie is bij de Heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen, bijvoorbeeld. Helaas, mijn vragen blijven onbeantwoord en onopgelost. Het hopeloze werd gisteren zelfs nog hopelozer.
De Heilige Rita was een vrouw die herhaaldelijk het onmogelijke vroeg en ook bekwam las ik over deze patroonheilige voor onmogelijke en hopeloze gevallen.
Als je even dieper ingaat op haar leven snap je meteen waarom. Ze werd geboren als de Italiaanse Margarita Lottius en leefde van 1381 tot 1457. Op haar 12de werd ze uitgehuwelijkt aan een dronkaard met losse handjes. Veel liever was ze ingetreden in het klooster. Haar man werd vermoord door een rivaliserende familie, ze was toen 18 jaar met hem getrouwd. Niet veel later stierven haar 2 zoons – die het karakter van hun vader hadden geërfd – een natuurlijke dood, iets waar ze zelf had om gebeden.
Margarita wilde nog steeds naar het klooster. In dat klooster woonde een familielid van de moordenaar van haar man en dat zou geheid voor problemen spanningen zorgen. Daardoor werd Margarita’s vraag om in te treden steeds weer geweigerd. Op een gegeven moment stelde moeder overste Margarita voor een onmogelijk gewaande opdracht namelijk het verzoenen van de familie van haar vermoorde man met de familie van de moordenaar. De verzoening die eerst hopeloos leek slaagde. Zodoende trad Margarita op haar 36ste toch nog het klooster in. Na een paar mirakels stierf ze in 1447. Dit zijn zowat de grove lijnen van haar leven. Werk het wat uit, zet dit alles in het nu en het zou een mooie film opleveren denk ik.
In 1900 werd Margarita heilig verklaard. Ze wordt onder andere aangeroepen voor hopeloze gewaande zaken en langdurig zieken. Wat velen niet weten is dat de Heilige Rita vooral staat voor vergeving en verzoening.
Op kerknet.be kan je meer info vinden over deze en andere heiligen.
