Mijn grootvader zaliger had in zijn leven 2 oorlogen meegemaakt, hij wist waarover hij sprak. Wij vonden hem vooral een zeurpiet. Aardappelschillen, yeah sure. Wisten wij veel als kleine dreumesen!
Onlangs zag ik op televisie een reportage over hoe bejaarden deze coronacrisis ervaren. Onder hen zijn er blijkbaar heel wat die dit veel erger vinden dan de oorlog vroeger. Toen mochten we nog buiten en bij elkaar, was hun repliek. Ik vermoed dat eenzaamheid hier het zwaarst doorweegt en de herinnering aan hoe slecht de oorlog écht was verdringt.
“Het moest voor jullie eens oorlog zijn. Wij moesten aardappelschillen eten.” Dat zei grootvader vroeger tegen mijn broer en ik als we iets niet lekker vonden. De herinnering aan honger moeten lijden zat diep bij hem. Het moet ook vreselijk geweest zijn. Eten verspillen daar werd hij kregelig van. Of ze toen genoeg toiletpapier hadden was het laatste van hun zorgen denk ik.
Ja, ik heb in mijn leven al dikwijls aan mijn vava zijn woorden moeten denken en ze ook tegen onze kleinkinderen herhaald. Zou ik in hun ogen nu ook zo’n zeurpiet zijn? Waarschijnlijk! *grijns*
Ook al zijn onze demonen geen vijanden met wapens of bommen, ergens is dit voor ons toch ook een beetje oorlog hé. We vechten tegen een onzichtbaar gevaarlijk beest en een zwaar wegend gebrek aan fysiek contact.
Ook op gebied van eten en koken passen we ons aan. Momenteel verwerken wij nog meer dan anders de restjes. We willen natuurlijk zo min mogelijk naar de winkel gaan en denken twee keer na voor we iets in de vuilbak smijten. Ook dat is een effect van deze crisis en niet eens zo slecht.
Een overschot puree (hoe klein ook) wordt de volgende dag in een maaltijd verwerkt of opgebakken in de pan. Deed mijn mama vroeger ook. Van een overgebleven wortel maak je in een wip een wortel-rozijnenbrood. Een brood wordt trouwens tot het laatste sneetje opgebruikt. Daarbij kwamen enkele oude recepten uit mijn archief goed van pas: wentelteefjes, bread and butter pudding, broodpudding of toast met deze heerlijk zelfgemaakte tapenade van olijven en vijgen. En ja hoor, zélfs de aardappelschillen worden nu opgegeten! Ze blijken namelijk een heerlijk aperitiefhapje…
Het is niet eens veel werk: Schil je aardappelen, niet met een dunschiller maar met een mesje. Giet er een geut olijfolie op, voeg zout en (eventueel) peper of andere kruiden toe en hussel met je (gewassen) handen door elkaar. Leg op een bakplaat en schuif in een oven die voorverwarmd is op 200 à 225 graden. Bak 15 à 25 minuten. Klaar!
Welk effect gaat deze crisis achteraf hebben en dan vooral op de jeugd? Daar denk ik wel eens over na. Gaat het hun manier van sociaal wezen veranderen? Zullen zij hun blik op de toekomst (willens nillens moeten) aanpassen? De tijd zal het uitwijzen. Ondertussen blijven we braafjes in ons kot, wassen we onze handen en eten we onze aardappelschillenchips. Smakelijk!
Ja, waarom niet ! Friet of aardappel partjes daar laat men tegenwoordig ook de schil aan zitten.
Helemaal waar! 😉
Mooi stukje! En die aardappelschillen zien er fantastisch uit! Al waren ze in de oorlog vast niet zo lekker…
😀 Bwa, als je niets anders hebt om te eten?
Restjes worden hier ook eigenlijk altijd wel “hergebruikt” en anders zijn er altijd de kippetjes nog.
Pas goed op jullie zelf daar.
X
Geen kippen hier om de restjes te eten. Passen jullie ook goed op jezelf! x
Fijn om te lezen! Mijn moeder (geboren in 1943) was een zuinige, vlijtige huisvrouw ten top, maar ze zou gruwelen van aardappelschillen 😉