Geen negatieve berichten meer in verband met corona, dat had ik me eind vorig jaar voorgenomen. Maar kijk, lang heb ik het niet volgehouden. Het was tot hier toe al een woelig jaar.
Ach, die stomme corona. Die zin kwam al heel dikwijls over mijn lippen. Nu zijn er weer verschillende nieuwe varianten van het coronavirus die door hun grotere besmettingsgraad de situatie er weer helemaal anders doen uitzien dan we eind 2020 hadden gedacht. Sommige verstrengingen komen te laat, versoepelingen te vroeg. De tunnel met aan het eind dat mooie uitnodigende licht blijkt veel langer dan we ooit hadden kunnen denken een jaar geleden. Hoe noemen ze het tegenwoordig… de lente van de vrijheid. De lente? Sure, laat me niet lachen!
Mensen zijn steeds minder geneigd zich aan de regels te houden. Boos ben ik op zij die vinden dat de opgelegde regels (nog steeds) niet (meer) voor hen tellen en/of geen enkel nut hebben. Ook in onze kennissen-, familie- en vriendenkring zitten ze. Ik hoor hen vertellen en denk er het mijne van. Het heeft weinig zin om hen de les te spellen maar ik word er zo moe van.
En terwijl mensen zich druk maakten over hun coronakapsel – ik heb het mijne nog en het kan me geen barst schelen – of het feit dat ze voorlopig nog niet uit eten kunnen gaan zijn er gezinnen waar er veel meer te lijden valt. Waar ze iemand moeten begraven, al dan niet door corona, of waar families uit elkaar dreigen te vallen omdat de afstand en een verschillend idee over de coronasituatie en het nut van te volgen coronamaatregelen voor problemen zorgt. Ja, ik kan erover meespreken en ik word er zo moe van.
Het vaccin als redding? In het algemeen wel, daar ben ik van overtuigd, alleen weet ik niet eens of ik er met mijn immuunziekte en/of medicatie wel een mag krijgen. Mag het, dan zit ik met de panische angst dat ik er een allergische reactie aan ga overhouden. Ik heb ooit al eens een ernstige anafylactische shock gehad en geloof me, dat wil je geen tweede keer meemaken. Al deze onzekerheden knagen en doen afbreuk aan een positief vooruitzicht en ik word er zo moe van.
Wandelen verjaagt/verlaagt normaal de stress, alleen is er van wandelen momenteel weinig sprake. Ik ben nog maar eens gevallen, binnenshuis deze keer, en heb mijn voet zwaar verstuikt. Het zorgt niet meteen voor een opgewekt gemoed. Mijn lijf reageert navenant en dan kruip ik als een slak in mijn schulp. De aard van het beestje.
Elke dag zoek ik naar positieve puntjes en dat begint te lukken. Als mijn voet weer genezen is en we terug op pad kunnen zal het al veel beter gaan, daar trek ik me aan op. Zo kijk ik al uit naar de eerstvolgende wandeling met de kleinkinderen. Dat is momenteel mijn ons grootste klein geluk. Voor morgen zal dat nog niet zijn. Zou ik dan toch beter een korte winterslaap overwegen? De lente staat nu toch al bijna op de stoep. Die van de vrijheid helaas nog niet.
Tja, corona doet wat met een mens. Zelfs de meest positieve mens krijgt klappen. Maar soit, de ervaring heeft het me al geleerd… ze gaan voorbij de donkere dagen. Misschien morgen. Hopelijk morgen…
Laat me slapen, soezen in mijn schulp
en zorgen verkruimelen tot pulp
Laat me smachten, trachten in mijn hart
blijheid te kiezen boven smart
Laat me maar
het komt wel goed.
Nana © Tartelette Maison
