Wakker liggen doe ik niet, slecht slapen wel. En ik zal niet de enige zijn. Coronatoestanden, het gemis maar ook andere kopzorgen maken dat de nacht lang duurt. Te lang.
Hele nachten piekeren… Ik zou de mensen die er momenteel mee worstelen de kost niet willen geven. Gelukkig ben ik niet één daarvan. Slecht slapen daarentegen gebeurt tegenwoordig zo goed als elke nacht. De ene slechte droom volgt de andere op. Als je midden in zo’n nachtmerrie wakker wordt en gewoon verder droomt als je terug in slaapt valt wil je liever dat het snel ochtend is.
Het maakt me niet bang want ik weet dat mijn dromen mij belangrijke zaken doen verwerken maar het begint te wegen, die slechte nachten. In normale omstandigheden heb je overdag van alles omhanden of kan je de deur uit om je zinnen te verzetten. Nu met de lockdown is het niet zo gemakkelijk om je zorgen van je af te zetten. En zo geraak je dan in een vicieuze cirkel. ‘s Avonds probeer je zo lang mogelijk op te blijven omdat je opziet tegen de nacht en ‘s morgens sta je zo snel mogelijk weer op om alles van je af te schudden. Oh ja, natuurlijk val ik regelmatig bij de televisie in slaap maar die luttele uren zijn niet voldoende om het energiepeil genoeg op te krikken. Het zakt elke dag wat meer naar beneden. Maar hey, er zijn véél ergere dingen in de wereld.
Dankbaar ben ik! We zijn niet besmet. Ons kot en onze tuin waar we in moeten blijven – en dat doen we heel consequent – zijn groot genoeg. De zon schijnt. We hebben eten, drinken én elkaar. Behalve het gemis van onze kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden hebben we alles wat we nodig hebben.
Ik zit meer in met de mensen die daar niet op kunnen rekenen. Met hen die het financieel moeilijk hebben. Bejaarden die eenzaam zijn en met angst leven om besmet te geraken. Zieken die om eender welke reden vechten voor hun leven.
Iemand in mijn naaste omgeving zit in dat laatste geval. Geen corona maar de grote K, óók een vies beest waarover wetenschappers nog niet alles weten. Een jaar geleden had ze een eerste keer kennis gemaakt met de rotziekte. De dokters hadden er een goed oog op, zeiden dat alles was weggehaald. Enkele weken geleden ontdekten ze jammer genoeg uitzaaiingen op haar ruggenwervels en in enkele organen. Ze reageert niet zoals verwacht op de therapie en gaat zienderogen achteruit. Ik denk aan haar en aan haar gezin. Ik denk aan haar (simpele) wensen voor de toekomst en haar verlangens. Als vijftiger zou ze die nog in overvloed moeten kunnen realiseren.
Elke dag denk ik aan haar en haar angsten die de mijne ver zullen overstijgen. Haar dagen en nachten zijn zwaar en eenzaam. Elke nacht droom ik van haar. Hoop ik voor haar.
Als buiten gaan om de zinnen te verzetten niet kan dan schrijven we het maar van ons af:
Vleugels van angst
Op jacht in het maanlicht
Ik ben niet bang
De nacht gaat voorbij
Breng me terug
Want ik zeg stilte
En vraag niet waarom
Opdat hoop nimmer
Sterven zal.
Nana © Tartelette Maison
Ik voel mij ook gezegend met de omstandigheden waarin wij thuis zijn! Ondanks onze beperkingen en angsten leven we toch aardig zorgeloos.
Sterkte met alles!
Dank je Ageeth.
Ik herken dat gepieker wel. Slapen gaat hier ook niet altijd. Ik sta weleens op ‘s nacht om het gepieker van me af te schrijven. En dat helpt (vaak). Sterkte met alles. Pas goed op jullie zelf. X
Dank u Alet. Hoop was helaas niet genoeg deze keer. x