Ik heb zin om net als gisteren enkele kerstfilms te bingewatchen maar de zon lokt me naar de sofa en naar het boek waarin ik vorige week ben beginnen lezen.
‘Passie voor de Provence’ een boek van Yvone Lenard lees ik, oorspronkelijke titel ‘The magic of Provence’, waarin elk hoofdstuk wordt afgesloten door een recept. Het vervoert mijn hoofd naar de lente en de Provence terwijl het buiten stilaan wintert en rechts achter me de lichtjes van de kerstboom flikkeren. Voor me op de sidetable staat een bos van kerstboompjes in allerlei maten en soorten. Twee brandende theelichtjes laten af en toe mijn gedachten afdwalen naar de kerstexamens van mijn oudste kleinzoon.
Met enige moeite probeer ik me terug in een Provençaalse roes te hijsen. Deels heeft dat te maken met de manier waarop de Amerikaanse auteur van dit boek de Provence al eens verkeerdelijk omschrijft. Lavendelvelden zover het oog reikt, tot daar alles goed, maar euhm… in de Alpillen!? Verder doet de onzekerheid die dat coronavirus overal rondstrooit geen deugd aan mijn inlevingsvermogen. Mijn gedachten dwalen steeds af naar de huidige toestand en de beperkingen die dat met zich meebrengt.
Waar ik begin deze week aan de telefoon tegen mijn vriendin nog zei dat ik dit jaar niet zo erg naar de Provence snak als andere jaren zou datzelfde vandaag zeggen een leugen zijn. Het boek haalt zoveel mooie herinneringen naar boven dat ik amper vooruit durf te kijken naar 2021. Het bezorgt me tegelijk een zware opstoot van winterblues en laat dat nu net iets zijn wat ik in tegenstelling tot andere winters dit jaar nog niet had. Zei ik ook nog vol verbazing tegen de vriendin. Dat het wandelen in het weekend onze redding is en ons zo deugd doet zei ik. Dat dit voor een groot deel met het mooie zonnige weer van de laatste weken te maken heeft (november was nooit zo warm) besef ik pas nu na dagen vol grijs en miezer.
Zie, de ene dag is de andere niet. Een up de ene, een down de andere en daar is niet altijd veel voor nodig. Het kan trouwens iedereen overkomen. Ik val in herhaling, maar dat zei ik haar ook.
Enfin, door al dat gepeins besluit ik mijn boek maar aan de kant te leggen, de gordijnen dicht te trekken en een kerstfilm klaar te zetten op de decoder. Waarom ik het mezelf aandoe weet ik niet want van kerstfilms word ik nóg emotioneler. Ik hou het nooit droog! Zeker in dit onzekere jaar een beproeving.
Ik loop naar de keuken en troost mezelf met een kopje koffie. De appelcake die ik eerder deze week bakte is jammer genoeg op maar een stuk chocolade wil ook wel eens helpen. Ondanks de chocolade crash ik. Als ik mijn ma vanuit het verre Spanje aan de telefoon krijg zijn mijn tranen zijn niet meer te bedwingen.
Comfortfood is voor iedereen anders. Voor mijn vriendin is dat hartig, voor mij zoet. Tja, je kan niet in alles hetzelfde zijn. Laat ons zeggen dat zij en ik 100% compatibel zijn. Onze vriendschap, iets waarvoor we trouwens allebei heel dankbaar zijn, is ook een grote hulp. Ik troost haar, zij troost mij. Ik wens iedereen zo’n vriendin toe.
Laat ik haar morgen nog maar eens bellen.
Vriendschap heelt
ze omringt
ze begeestert
ze luistert
en ze koestert.
