De exit komt alsmaar dichterbij. Wat doen we als buiten komen weer mag? Meer en meer hunkeren we naar het moment dat we uit ons kot mogen komen. Of niet?
De voorbije weken was er in en om het huis voldoende te doen om de weekends te vullen en wilden we hoe dan ook liefst gewoon in ons kot blijven. Na weken van klussen voelden we wat drang om eens een frisse neus te halen. Gewoon in onze eigen buurt, in de mooie stille Kempen. De voordeur achter ons dichtslagen en vertrekken, dat doen we in niet-coronatijden ook. De landelijk omgeving leent zich daartoe. Zijn wij toch gelukzakken hé.
Een mens moet toch wat geoefend hebben tegen de tijd dat het voor echt is hé.
Na twee maanden thuiszitten deden we een eerste poging en dat sloeg dik tegen. We waren nog geen kwartier van huis en de moed zonk ons al in de wandelschoenen. Nog nooit zag ik op die anders zo rustige zandweg zoveel volk. De fietsers zoefden rakelings langs ons heen, deden niet eens moeite om achter elkaar te rijden om zo wat afstand te bewaren. Ook de wandelaars die wat meer tempo maakten dan ons deden geen moeite om ons op 1,5 meter te passeren. De weg was nochtans breed genoeg. (zie foto boven) Ondanks het feit dat we een korte maar mooie wandelroute hadden uitgestippeld kozen we gewoon voor de kortste weg terug naar huis.
De schrik zat er goed in. De zin om buiten te komen verdween als sneeuw voor de zon. Niet goed hé! Hoe langer je wacht om buiten te komen hoe moeilijker het zal worden. Met het lange weekend besloten we het er nog eens op te wagen, maar niet meer langs de zandweg die naar het dorp loopt.
Blokje rond naar de bakker leek ons die vrijdag meer dan voldoende. Een stuk door de natuur en een stuk door de woonwijk. Een fikse regenbui maakte ons op het laatst nog kleddernat. Misschien logisch dat we amper iemand tegenkwamen.
Met een nieuw doel voor ogen – om plantjes bij de boerenbond – gingen we ook op zaterdag op pad. Bij het opgaan weinig volk op de baan en dat gaf best wat rust in ons hoofd. Bij de winkel koos ik buiten de plantjes en ging manlief daarna met de ontsmette winkelkar binnen om te betalen. Op de terugweg zagen we het al meteen. Samen met de zon kwamen ook de wandelaars en fietsers uit hun kot. Langs de kortste weg terug naar het onze dan maar, recht door de velden!
Zondag, een “we zien wel waar we uitkomen” wandeling. Voordeur dichtrekken en gaan. In eerste instantie viel dat weer goed mee. Amper volk op de baan, zalig! Maar op de terugweg zagen we ook nu de toestroom aanzwellen. Wandelaars, fietsers, joggers, skaters,… ze zoefden ons op het wandelpad van dichtbij voorbij. Ik werd er echt ongemakkelijk van. Wat gaat dat worden als iedereen terug buiten mag!?
Bij de vraag wat ik ga doen als de lockdown wordt opgeheven is mijn antwoord simpel en kort: niets. Ik blijf voorlopig gewoon in mijn kot. Al dat oefenen heeft er voor gezorgd dat mijn schrik bewaarheid werd. De mensen gaan total loss gaan vrees ik en zich weinig aantrekken van iets of wat social distancing. Ze doen het nu al niet. Een nieuwe uitbraak van het virus zou alles nog veel erger maken dan het al was. Langer, strenger en moeilijker.
Als chronisch patiënt (met een van nature oververhit immuunsysteem) en dus risicogeval zit de angst om besmet te geraken heel diep. Ik lees wat het immuunsysteem doet als het in aanraking komt met Covid-19… in overdrive gaan. Wat zo’n overdrive met je lichaam doet weet ik uit ondervinding maar al te goed. Het is iets wat ik liever niet meer wil meemaken. Voorlopig is die angst veel groter dan de drang naar een normaal leven. Rijp voor de psychiater? Ik zal niet de enige zijn.
Daar gruw ik wel van als ik dit allemaal lees en prijs me gelukkig dat we hier kunnen kiezen waar we gaan fietsen. In het begin van de lock-down fietsten we nog wel eens door de bossen, maar we merkten dat daar afstand houden niet zo makkelijk is.
Dus nu fietsen we over de dijken en door de polders. Toegegeven, daar heb je meer wind en is het kouder, maar gelukkig kunnen we daar tegen en daar zijn we heel blij mee en ik besef dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Omdat we doordeweeks kunnen gaan, blijven we in het weekend thuis omdat het dan meestal drukker is. We proberen er alles aan te doen om te zorgen dat het zorgpersoneel niet nog meer ellende te wachten staat, want die hebben het toch wel ongelofelijk zwaar.
Ik heb sterk ervaren dat de maatregelen echt nodig zijn. Flink wat mensen trekken zich er toch al weinig van aan. Ik ben blij met ons ruime huis met tuin in een rustige omgeving en wat mij betreft doen we het nog een tijdje rustig aan met z’n allen.
Ja toch erg hé!? Wij vragen ook niet echt om versoepelingen. Liever wat langer in lockdown en een mooie zomer dan nu de teugels lossen en binnenkort nog erger doormaken. Stay safe!
Ik woon in Nederland, waar we een zogenoemde “intelligente” lockdown hebben. Dat houdt in dat mensen worden opgeroepen zoveel mogelijk thuis te blijven, zo mogelijk thuis te werken, en de scholen gesloten zijn. En dat er gevraagd wordt alleen naar een winkel te gaan voor noodzakelijke boodschappen. Wat dat inhoudt, wordt niet uitgelegd. Bedrijven, indien het niet om contact-beroepen zoals kappers gaat, open mogen blijven. Ik werk in een bouwmarkt. Veel Nederlanders zijn nu al 7 weken thuis, sommigen kunnen thuis werken, maar veel anderen niet. Met het prachtige in de eerste 6 weken, gingen mensen klussen. En daarvoor vonden ze het heel noodzakelijk om naar onze winkel te komen. Liefst met het hele gezin er lekker een dagje-uit van maken! Om alles in goede, veilige banen te leiden, hebben wij nu al wekenlang een beveiliger bij de ingang staan. We hebben schermen bij de balie’s en kassa’s (daar gaan klanten fijn omheen hangen!), strepen op de vloer (die worden alleen gerespecteerd tussen klanten onderling, het personeel blijft men “gewoon” daadwerkelijk aanraken!). We worden uitgescholden en bespuugd, en het is al 7 weken elke dag, van openen tot sluiten, waanzinnig druk. Mensen weigeren het verplichte winkelwagentje mee naar binnen te nemen, weigeren te wachten als het maximaal aantal toegestane klanten al binnen is, en ze kopen heel “noodzakelijke” boodschappen, nou nee, kussentjes, plaids, verf, behang, raamdecoratie, dat is allemaal fun-shoppen, niet noodzakelijk!
Verhalen zoals die van jou, de rust van het thuis mogen blijven (want wij MOGEN dat dus niet), is voor mij een verademing. Triest om te lezen dat het ook bij jullie mis gaat, als mensen eenmaal weer op straat mogen. Ik kan me niet voorstellen dat er niet een 2e golf komt, zo onvoorzichtig als mensen doen.
We gaan het zien. Stay home, stay safe!
Wij begrijpen hier niet dat in Nederland nog zoveel mag. Maar je ziet, als er niet verplicht wordt zijn de mensen lakser. Ik hou mijn hart al vast voor de versoepelingen hier in België. Dat er een 2de golf komt staat vast, de vraag is alleen wanneer!?
Gelukkig gaat het hier in de winkels netter aan toe, al zijn er helaas ook hier uitzonderingen die het nodig vinden om de regels niet na te leven. Zelf ga ik niet naar de winkel, dat doet mijn man maar hij komt dikwijls gefrustreerd terug. Ik kan me voorstellen hoe het voor jou als winkelbediende moet zijn. Hou de moed erin en stay safe!