Wanneer gaat deze nachtmerrie voorbij zijn? Hoe moet het straks verder? Eerlijk? Ik durf daar niet teveel over nadenken. De schrik zit er goed in, en niet alleen bij mij.
Het staat in de top 10 van meest gestelde vragen over het coronavirus op Google, samen met nog vele andere; Vanwaar komt het? Hoe raak je besmet? Hoelang besmettelijk? Hoelang ben je ziek? Iedereen wil het weten.
Ergens hoop ik dat we zo snel mogelijk kunnen recupereren in ons zomerhuis in de Provence, maar ik vrees dat dit nog lang op zich gaat laten wachten. Aan de andere kant hebben we ook schrik om weer tussen de mensen te komen. Dat wordt een zware hindernis, dat weet ik nu al.
Voilà, het is er uit. Opnieuw onder de mensen durven komen zonder constant bang te zijn om besmet te geraken. We weten dat mensen soms onbewust drager zijn van Covid-19 en de ziekte dus ongewild kunnen doorgeven. Het is iets dat nog héél lang in ons achterhoofd zal blijven hangen. Die angst overwinnen gaat een moeilijke worden. Het virus is onzichtbaar, iets waarover je geen controle hebt. Er moet maar 1 iemand drager zijn en we zijn weer vertrokken.
Wanneer zullen we onze kinderen en kleinkinderen terug in onze armen kunnen sluiten? En als het zover is, gaan we ons dan over die besmettingsangst kunnen zetten? Gaat de drang om te knuffelen groter zijn dan de angst om ziek te worden?
Angst is een slechte raadgever.
Het zet toch allemaal wat aan het denken. Wij weten nu al dat we blijvend in onze elleboog gaan niezen en hoesten, dat we in de toekomst véél meer onze handen zullen wassen.
We proberen om er niet téveel over na te denken. Alles dag per dag bekijken deed ik altijd al. Waarom dan nu vooruit willen kijken? Dag per dag en zo positief mogelijk blijven. Kijken naar de mooie zaken van elke dag. En die zijn er, je moet ze alleen zien!
De zon die schijnt, de tuin die ontwaakt en zo vijftig tinten groen op ons loslaat, een vroege citroenvlinder, pimpelmeesjes die een nest bouwen in het vogelhuisje achterin de tuin, lieve berichtjes en tekeningen van de kleinkinderen, een videogesprek met mijn mama in Spanje die weet te melden dat ze nog altijd gezond is, een aperitiefje in de tuin, buiten lunchen,… Alles is mogelijk, zelfs wanneer alles onzeker is. Maar denk eraan…
Binnen blijven redt levens, misschien ook dat van jezelf!
Lastig he, die angst krijg je er gratis en voor niks bij! Ik denk dat het gros van de mensen een stuk voorzichtiger zal zijn in contacten ook als alles straks weer normaal is. Sterkte!
Ja, dat denk ik ook hoor Carolien.
Sterkte met alles en geniet van wat er is!
Mooi die collage met de kleine dingen waar we van genieten kunnen. Houd de moed erin !
Dat doen we. Jullie ook!
Dank u, insgelijk Ageeth!