Wie schrik heeft krijgt ook slaag, maar je reduceert dat wel tot een minimum als je de voorschriften strikt volgt. Ik geef het toe, ik huilde toen manlief vanmorgen vertrok.
Waar ik eerder gewoon een beetje bezorgd was over de situatie en de voorzorgsmaatregelen van de regering strikt opvolgde is dat nu omgeslagen naar angstig en nerveus ongerust. Niet alleen voor mezelf als risicopatiënt zijnde maar ook voor mijn man en gezinsleden.
Als ik zie hoe onbezonnen sommige mensen, jong en oud, tekeer gaan en het zo voor ieder andere plichtbewuste medemens bijna letterlijk verzieken!? Daar kan je toch niet bij met je gezonde verstand? Nog snel even over de grens een glaasje gaan drinken. Dat lunchske buitenshuis kan duidelijk écht geen weken wachten en dat nieuw paar schoenen of die gewilde lentejas moet óók meteen aangekocht worden. Lieve God, waar zijn ze mee bezig!
De fout die de regering volgens mij gemaakt heeft is dat ze erop gehamerd hebben dat het virus gevaarlijk is voor oude mensen en chronisch zieken, zonder het woord “vooral” toe te voegen. Ondertussen is 50 % van de zieken op intensieve zorgen wel minder dan 50 jaar oud. Alle mensen die nu zo onverantwoord bezig zijn denken waarschijnlijk dat ze immuun zijn voor het virus. Stel dat ze er niet ziek van worden, dan kunnen ze het nog wel aan anderen doorgeven. Maar who cares zeker? Er zal uiteindelijk niets anders opzitten dan de mensen te verplichten om thuis te blijven, net zoals in Spanje en Italië bijvoorbeeld. Een total lockdown is misschien het enige om sommige mensen de ernst van de situatie te doen inzien.
Sinds vrijdag ga ik helemaal nergens meer naartoe. Genoeg te doen in en rond het huis hoor. Ook manlief zou het liefste thuis blijven maar hij moet helaas gaan werken. Hij ruilde sinds vandaag voor alle zekerheid wel de trein in voor de auto. Op het werk maken ze alles in gereedheid van te telewerken. Hoe sneller hoe liever!
Al 2 weken hou ik me thuis bezig en probeer ik zo weinig mogelijk buiten te komen. Mijn voorraad boodschappen had ik toen ook al in huis. Nee, geen honderd pakken toiletpapier. Dat is nog zoiets wat ik niet begrijpen kan. Wat is daar het nut van? Is de schrik om zonder te vallen dan zo groot bij die mensen? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat je je poep met krantenpapier moet afgeven? So be it, nee?
Een lowbudget tip voor de toiletpapiermaniakken… je neemt een oude badhanddoek of een oud laken en knipt dat in stukken. Je legt dat in een mooi mandje naast je toiletpot. Na je kakje veeg je je billen met zo’n (eventueel nat gemaakt) stukje stof en klaar. Het vuile lapje gooi je in een afgesloten zak of emmer. ‘s Avonds smijt je alles in de wasmachine en je lading homemade Coronacrisis toiletpapier is klaar voor hergebruik.
In tijden van nood leer je je vrienden kennen is het spreekwoord maar in Coronanood blijkbaar ook je medemens, nee?
Nu maar hopen dat het gezond verstand gebruiken even besmettelijk is dan het virus.
Ik begrijp ook niet dat er nog steeds niet tot een totale lockdown wordt besloten. Wij krijgen nu veel meer mensen dan anders in onze winkel, en echt niet voor noodzakelijke zaken. Onbegrijpelijk, ik vind het elke dag moeilijker worden om vriendelijk te blijven tegen die mensen, zou willen zeggen “wat doe je hier? blijf thuis!” maar dat mag je niet zeggen tegen klanten. Maar ondertussen mogen zij mij en mijn collega’s wel in gevaar brengen? Bizar! Ik wens je veel sterkte en kracht.
Sommige mensen willen het precies niet snappen. Als iedereen nu eens gewoon de maatregelen strikt zou opvolgen hé! 1 keer per week naar de supermarkt volstaat voor ons. Als je ziet hoe sommigen zich daar gedragen dan zou je liever willen dat je helemaal niet meer zou hoeven te gaan. Chapeau voor alle mensen die nu moeten werken in deze vreemde omstandigheden. Sterkte hoor Anne en stay safe!!